Warme vlammen van eenzaamheid

31 december
Met een kruiwagen een hoop hout gesprokkeld voor een 'nieuwjaarsvuur'. Ik ben beniewd wat ze hier om twaalf uur doen, maar vuurwerk hoort daar geloof ik niet bij. Dus ik dacht; 'er gaat niks boven een goeie fik!' Zonet in de locale supermarkt een jongen uit Tokyo ontmoet die hier op het eiland is voor Permaculture. Er is een Frans stel in het zuiden die een permacultureboerderij heeft dus ik met daar maar es een kijkje nemen.
Dit eiland is als een onontdekte schat... toerisme is hier nog minimaal maar het begint te veranderen. steeds meer mensen uit Tokyo komen hier wonen, ook om de radioactiviteit te ontvluchten, en beginnen 'eco' winkeltjes met locale producten. Overal een hippievibe met kleding en spullen, tie dye, uit India en Thailand. Het is een groot contrast tussen 'de locals' en de immigranten; de kortetermijn denkende locale mensen die al hun troep in bosjes en op de stranden dumpen. Hele tv's, aircosystemen, ventilatoren en kookgerei vind je aan de kant van de weg. En dan komt er dus de nieuwe wind uit Tokyo, milieubewuste mensen, die ecovillages beginnen en de waarde van alle schoonheid hier inzien.

Het zal me niks verbazen als dit eiland over 10 jaar een klein Ibiza is geworden, met drumcircels en UFO party's. Maar voor nu nog verlaten stranden (met ladingen plastic en troep) en hier en daar een verdwaalde westerling.
Morgen om 10 uur staat er een bergwandeling op de planning, ik hoop dat mijn lichaam daartoe in staat is op nieuwjaarsdag..
1 januari
Nou is oud en nieuw om twaalf uur snachts doorgaans al een complete anticlimax, maar gister sloeg alles.... We waren in totaal met zo'n 8 mensen, waarvan de helft het voor twaalf uur al had begeven en lag te slapen. Verder zaten we met z'n vieren rond het kampvuur, om twaalf uur vloog ik uitgelaten mensen om de hals die daar met een fronsende wenkbrouw op reageerden. Vijf minuten later ging de rest naar bed... en mijn hart vulde zich ineens met een groot gevoel van eenzaamheid. Ik miste Vinnie enorm. Mijn opties waren; Of meer drinken, of ook maar naar bed gaan. Gelukkig heb ik voor het laatste gekozen, anders was ik waarschijnlijk de komende paar dagen niet uit bed gekomen.
Vandaag was echt geweldig! Vanochtend gelukt om vroeg op te staan om bergen te beklimmen, een frisse start van het nieuw jaar! De pottenbakster en moeder van het eiland, Nami-san, had deze trip georganiseerd en ze bleek te ontpoppen als een ware 'bosranger'. Ze leidde ons regelrecht de jungle in, en wist van alles te vertellen over planten, bomen, dieren! We hebben allerlei planten verzameld voor het avondeten en op de daling vond ze 'Kuru', een wortel waarmee hier op het eiland veel textiel mee geverfd wordt.
Ze is zo'n waardevol contact om te hebben, ze kent iedereen op het eiland en ik kan het super goed met haar vinden. Los van het feit dat onze exen dus beide aan het zeilen zijn, zitten we kwa energie echt op hetzelfde level. Ze nam ons weer mee naar haar huis waar we ook kerst gevierd hadden. Met kerst was het al donker toen we aankwamen, maar haar huis/landgoed te zien bij daglicht was een waar genoegen! Ze heeft een prachtige wilde tuin midden in de bossen, met allerlei exotische bloemen en kleuren. Haar huis is een soort van apenkooi, in elkaar geknutseld met verschillende soorten oud hout, overal balkonnen en verandas op verschillende niveaus. Dan heeft ze ook nog zo'n 3 tuinhuizen waarin ze haar atelier heeft, grote ovens om te bakken, een schilder en tekenhuis, een garage om klei te bewaren en een huis waarin haar draaischijven staan. Samen met haar hond Chinchan leeft ze in een waar walhalla. Als ze het over haar exman heeft zie ik dezelfde pijn en liefde die ik ook voor Vin voel. Bij haar te zijn voelt bijna als in een glazen bol kijken, en mijn toekomst te zien. Het lijkt me heerlijk ook zo te leven, ik heb echt een diep respect voor haar.
Morgen komt ze me ophalen, dan gaan we samen naar een vriendin van haar die veel werkt met textielverven. Ik kan niet wachten!
2 januari
ahhaha, ik betrapte richard en akimi net, terwijl ze seks hadden in de dormitory. Ik kwam binnen en hoor geschrokken geritsel waarna er een pijnlijke silte viel. ik heb met richard al meerdere open gesprekken gehad over onze sekslevens, dus ik wou net zeggen; ik kom over een half uur wel terug'. Maar toen kwam hijzelf al met een betrapt lachje tevoorschijn. Akimi bleef verlegen achter een gordijn staan. Dan te bedenken dat ze 35 en 40 zijn! leeftijd zegt duidelijk niks, stelletje pubers!
Het doet me herrinneren aan een aantal jaar geleden, toen Louser en ik in 1 ruimte woonden, enkel door een dun gordijntje gescheiden. We deelden alles, van privacy was bepaald geen sprake en waarneer 1 van ons seks had, moest de ander dan maar accepteren. Nostalgie, nostalgie...
Vandaag was een prachtdag; Nami nam me mee naar haar vriendin, die hier zo'n beetje om de hoek woont in een mega studio met 360 graden uitzicht door alle ramen. Het was goed dat Nami er was, Akira was nou niet bepaald de makkelijkste vrouw. We hadden de Kuulu wortels bij ons en ik had stiekem ook een witte sjaal om te verven meegenomen. Het zekere voor het onzekere natuurlijk. Maar ze was in een goeie bui en samen hebben we de wortels geraspt, buiten te drogen gelegd en er in de middag mijn sjaal mee geverfd. Akira maakt haar eigen Indigo die ze in de tuin heeft groeien. Indigo is echt een moeilijk proces maar het was goed haar werk te zien, zo anders dan de Indigo uit Miyama en Kyoto. Het was gewoonweg weer een vreselijk inspirerende dag, zo veel geleerd. Alles vastgelegd en opgeschreven. Zo'n dag als deze doet mijn eenzaamheid vergeten en alle kennis vult mijn lichaam met blijdschap. De textielreis is tot nu toe aanelkaar geregen momenten van toeval en geluk. Het is vaak in en uitzoomen tegelijjk, inzoomen op alle details, kennis als zo'n vrouw Akira, uitzoomen om de grote lijnen te zien, verbindingen te maken, overzicht te houden. Mijn aanpassingsvermogen wordt wel tot het uiterste opgerekt maar ik moet er wat voorover hebben.
3 januari sochtends, als enige wakker
Het stormt, de wind giert en de regen komt met bakken uit de lucht! Ik denk dat ik naar het strand ga! Dit lijkt me een mooi moment om mijn eenzaamheid aan de zee over te dragen en mijn hart te vullen met alle schatten en rijkdom van de oceaan. Gister op het strand in de wijde omtrek stenen gevonden met daarop Kanji tekens geschreven. Een geheime boodschap! Thuis heb ik het mensen laten vertalen en ik zal met deze woorden nieuwe verhalen schrijven. Aangespoelde woorden, betekenissen die alleen de eigenaar kan weten. Maar nu ik ze in mijn bezit heb, zal ik ze vullen met nieuwe waardes.
5 januari, starend naar het scherm van de computer, ik probeer langzaam wakker te worden..... maar ik slaag er nog niet bepaald in. Vandaag vertrek ik naar Iriomote, het volgende eiland, dus hadden we gister een 'farewell-to-elize and richard- pizzaparty'. Hij vertrekt ook vandaag. Ik had volop veel pizza gemaakt en als 'ubermoeder' van het huis was ik helemaal in mijn element. Koken voor iedereen maakt me echt gelukkig, ik kook ook altijd veels te veel, iedereen die binnenkomt is welkom. Zo zaten we gister met een huiskamer vol mensen, gypsy kings aangezet en op een gegeven moment was ik met twee kinderen van 3 aan het dansen. Ik voelde ineens vetrollen op plekken waarvan ik niet eens wist dat je ze kon hebben, echt alles draai ook om eten in de Japanse cultuur. En los van het feit dat ik af en toe 'uitbreek', is de Japanse cultuur zo weinig expressief waardoor letterlijk alles naar binnen gericht is. Dus ook het eten.
Vandaag op naar Iriomote, en zoals gewoonlijk als ik ergens langer dan 1 dag leef, liggen in alle hoeken en gaten spullen van mij. Het wordt dus een hele klus niks te vergeten al weet ik nu al dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken. Mocht de recherche mij ooit zoeken, zullen ze een makkelijke klus hebben met mijn gigantische spoor aan bewijsmateriaal. Al heb ik ontdekt dat ik niet alleen letterlijk een spoor achterlaat in Japan, ook figuurlijk , druppels in water die zich als kringen gaan uitspreiden. Het is goed te weten dat ik ook zonder de veilige haven van een relatie kan functioneren en sfeer kan creeren, al blijft het gevoel van eenzaamheid aan me knagen.
Ben benieuwd of ze in Iriomote 'Ayahuasca' maken, de jungle drugs. Al voelt de relatie die Japanners hebben met de natuur anders dan in Latijns Amerika. Ze hebben hier wel goden, rituelen maar het is allemaal heel rigide en plichtmatig.
Oke, kop koffie en actie!
kus voor jullie!