Jungle fever!

5 jan., `savonds in mijn nieuwe huis!
Ongelooflijk! Aangekomen in Iriomote,,en ik kan zelf nog niet helemaal bevatten waar ik nu weer ben beland!
40 Minuten met de ferry maar het lijkt wel een compleet ander universum hier; 90 procent van dit eiland is Jungle met als uitzondering een grote landweg die van Noord naar zuid loopt. Toen ik uit de boot stapte voelde ik gelijk een andere sfeer, niet langer word ik hier begroet door een diepe buiging meer formeel gedoe. De buschauffeur propte mijn bagage in de overvolle gamele bus en besteedde verder geen aandacht aan me. We reden langs mangrovebossen en overal hangen tekeningen van een wilde kat die hier als enige op de wereld voorkomt.
Yuk, mijn lerares in Tokyo had al contact gehad met de mensen die hier de bashofu -bananenplant- extraheren dus ik had een adres om heen te gaan.
Gewoonweg geweldig! De studio is een mega grote weef, verf, garenbende met een gigantische tuin vol potten en pannen. Niet langer Japanse properheid en overdreven delicaat gedoe, maar wildernis, robuste houten huizen met luiken, wc huisjes en kampvuur plekken in de tuin. Ms. Ishigaki, de eigenaresse was vandaag niet aanwezig. Wel zijn er 2 oud studenten van Tama die een jaar lang elke dag bij Ms. Ishigaki in de leer zijn. Met hen had ik al contact gehad, zijn kunnen perfect Engels en samen gaan ze me van alles leren.
yoko en Yumiko maakten een heelrijk avondmaal terwijl ik mijn ogen uitkeek in de studio. Deze wilde omgeving met de verfijnde Japanse expertise lijkt voor mij een gouden combinatie.

Na het eten reden we naar het dorpje en lieten ze de plek zien waar ik zal verblijven. Een eigen huis! De man van Ms. Ishigaki heeft een aantal huisjes op dit eiland en voor 10 euro p. nacht heb ik een geweldige plek met alles erop en eraan! AAn een landweggetje met een tuintje eromheen, Super schattig houten huisje met als welkom een gigantische spin in de badkamer! Ik moet weer even wennen aan de jungle vibe maar dat zal snel gaan.
Nu klettert de regen op het dak, heb ik de radio aangezet en zal zo koffie zetten in het kleine keukentje. Reizen is zo mooi!

6 jan.
Fris en fruitig in mijn huisje. Heerlijk geslapen onder een groene klamboe van ramie. Net een ochtendwandeling gemaakt om tot de ontdekking te komen dat ik nog geen 50 m. verwijderd zit van de zee. Een prachtige uitgestrekt strand, grenzend aan de jungle. En waar op ishigaki de stranden hagelwit waren van de schelpen, is het zand hier geel van de stenen. Gehele stilte en rust als ik door de paar straatjes van dit dorpje loop. Een verlaten paradijs maar nog steeds Japan waardoor de veiligheid hier maximaal is. Deuren hoeven niet op slot, niemand wil je iets verkopen of iets anders van je. Dat was op cuba wel anders, daar kon ik nog geen 20m. over straat zonder al minsten 6 keer nagefloten te zijn. Dit eiland lijkt wel een drom!
Yumiko komt me elk moment ophalen in haar gamele Daihatsu pick-up om naar de studio te rijden. Elke dag zijn ze daar aan het werk, hun leven is hun werk, textiel is hun leven.

7jan.
Ook al was het gister zondag, het weer was goed dus dat betekende werk aan de winkel. Met z`n 3-en gingen we het weiland in, uitgerust met kapmessen en zonnehoeden. Het hele tafereel zag er zeer authentiek en visueel aantrekkelijk uit. Na het kappen van een aantal bananen planten konden we de bast pellen en te drogen hangen. Daarna legde we ze in een net in zee, het zout zal goed zijn tegen schimmels. Tijdens het pellen werd ik natuurlijk lek geprikt door muggen, maar na alle reizen verwacht ik niet anders en ik heb gelukkig mijn `anti-muggenkit` bij me, inclusief antihestamine, dus ik overleef wel. Ook Ms. en Mr. Ishigaki ontmoet, de eigenaars van de studio en drijvende kracht achter deze techniek. Vooral bij Mr. Ishigaki (Kinze) voelde ik me gelijk thuis. Een rustige man, die al rokend nonchalant het gras stond te maaien. Toen hij hoorde dat ik in Amsterdam woonde zag ik zijn ogen gelijk oplichten! Yumiko riep gelijk; `Hij houdt ook veel van Awamori, elize!`. Mocht er iets te vieren zijn, heb ik dus een goeie drankpartner aan hem! Alles gaat hier rustig en op het gevoel, werk is afhankelijk van de weersomstandigheden. Yumiko nam me mee naar haar yogales, wat gegeven werd in een vakantiehuisje met uitzicht over zee. De docent zei dat het een healingsvorm van Yoga is, en waarschijnlijk mijn ongesteldheid weer tot leven zal wekken.
Vandaag gaan we een deel van de bananenvezels koken voor garens. Voor nu ontbijt met rijstepap (ik blijf toch Hollander).

8 jan.
Terug van een ochtendduik! Ik ben altijd een beetje bang om voor het eerst in de zee te gaan, de zee is hier weer zo anders dan op Ishigaki. Maar je kan in de verte zien waar de golven breken, en zolang ik bennen `the reef` blijf, hoef ik me geen zorgen te maken. Daarbuiten bevinden is haaien, stromingen, walvissen en turtels. Het water was zo mild, alsof ik in een meer zwom en had dezelfde temperatuur als de lucht, dus dat moet een graad of 20 zijn. Zometeen komt Yumiko mijn ophalen om mee te helpen op een rijstveld. The community gaat hier boven alles, iedereen steekt zijn handen uit de mouwen als er werk moet worden verricht.

.... dat was weer een ervaring! We moesten bakken met babyrijstplantjes versjouwen en afdekken met netten. Van de kleine oppervlakte die ze verbouwden ( zo`n 20 m2) kan wel 1000 kilo rijst komen! Yoko en Yumiko kwamen met 10 paar kaplaarzen aangelopen totdat er een wit stel als gegoten zat. Deze werden als `Elize`s eilandlaarzen` gedoopt, kan ik zeker gebruiken met dit weer! De boer en boerin namen ons mee voor de lunch bij een vriend met een hotel. Iedereen kent elkaar op het eiland en er hangt echt een sfeer van leven en laten leven. Ik wil niet gelijk beweren dat alle `onaangepaste` mensen hier wonen, maar het zijn allemaal wel vrije geesten. Op een eilandje voor de kust woon `De naakte man` die zijn carriere als bankwezen heeft opgezegd en tegenwoordig als inboorling door het leven gaat.
Via via wordt er nu een fiets voor me geregeld, super lief! Ik heb besloten langer op dit eiland te blijven en niet door te reizen naar Amami, een eiland in het noorden. Ik merk dat mijn energie (en geld) om me continue aan te passen een beetje op raakt, en hier op het eiland vind ik de rust die ik lange tijd niet heb gevoeld. Mede door mijn eigen huisje aan zee wat me een hoop vrijheid geeft. Nu heb ik alle tijd om de bananenplant van binnen en buiten te leren kennen.

Het enige grote nadeel zijn de prijzen hier. Waar het boodschappen normaliter al stervensduur zijn in Japan, rijzen de prijzen hier helemaal de pan uit. De paar producten die er op het eiland zijn, zijn gelijk goud waard. zo betaalde ik net 7 euro voor een aantal wc rollen. Gelukkig koken we gezamelijk in de studio en doneert Ms. Ishigaki het grootste gedeelte van de producten. Het leuke is dat ik eindelijk een beetje Japans leer koken. Allerlei zakjes zeewier, paddestoelen die eerst geweekt moeten worden voor je ze eet. Of flinters vis die alleen voor de smaak van het water zijn bedoelt, je moet het maar weten!

9 jan.
Gisteravond wakker gelegen, fantaserend over de toekomst. Soms kan ik hier behoorlijk in doorslaan en zie ik zelfs het soort papier van mijn toekomstige bussinesscard voor me. Ik voel me steeds meer `girl on a mission` en de bananenplanten vullen mijn hoofd vol ideeen. Ik merk dat ik veel meer het grotere plaatje zie dan de mensen die hier de techniek beoefenen. Waar zij alleen garens extraheren om een paar meter te weven, zie ik hele ontwikkelingslanden opbloeien. Overal waar ik in Japan reis is er wel een uitvinding van een Nederlander te vinden. Het voelt vaak dat ik door mijn ondernemingsdrang in de voetsporen van mijn voorvaderen treed. Er wordt mij regelmatig de vraag gesteld wat de textielidentiteit van Nederland is, en dat zet mij aan het denken. Joke (mijn docent op de rietveld) maakte al eerder de link tussen `Netl`, een bedrijf in brandnetelvezels en de banananplant. Ook moet Nederland een grote Indigotraditie hebben gehad waar ik nu nieuwsgierig naar raak. Zucht,.... het hele `leef in het nu concept` is soms zo moeilijk te beoefenen. Ik mis Lotte, zijn zorgt altijd voor mijn relaxte balans.

10 Jan.
Moe maar voldaan na een dag hard werken. Mijn wangen gloeien na van een dag buiten zijn. De hele dag natural dyeing gedaan met planten en bomen uit de tuin. Niks geen prikkende ogen van chemicalien, in plaats daarvan vulde de studio zich met honingachtige geuren van de Gardenia`s. Met als resultaat een goud gele textiel, prachtig!
Ms. Ishigaki is letterlijk de barones van de studio, een charismatische gezette vrouw die 2 keer per dag haar lunch en avondeten voorgeschoteld krijgt. en nu Yoko in Tokyo zit, zijn Yumiko en ik haar werksters. s`Ochtends begint het eerst met het schoonmaken van de studio en gemiddeld staan we zo`n 2-3 uur in de keuken. Dat hele Japanse koken is echt niet aan mij besteed, het is heerlijk daar niet van, en ik help ook hard mee, maar ik sta mezelf elke keer op te vreten als ik zie hoe precies alles gaat. `Mens flikker de boel gewoon in de pan`, denk ik dan. Maar dat zeg ik natuurlijk niet, ik glimlach en doe maar gewoon wat er van me gevraagd wordt.
Ms. ishigaki is wel vreselijk aardig en geeft me allerlei zijde gratis om mee te experimenteren. Doordat Yumiko 20 jaar in London heeft gewoond kan ze perfect engels en communiceer ik via haar. Nu ga ik ff stoom afblazen bij het lokale `guesthouse` waar geen gast te bekennen is. Ondanks dat ze geen woord Engels spreken, hebben ze gister beloofd om vandaag een biertje voor me koud te zetten!
Ik heb het idee om Japans te leren nu definitief laten varen, en geaccepteerd dat alcohol een taal is die iedereen begrijpt... Alcoholis Universalis..

12 jan.
Gisteravond was `firefly` avond. Een aantal lieve biologie-nerds van het vaste land doen hier voor een paar dagen onderzoek. Ze flippen helemaal op 1 soort firefly wat als enige hier voorkomt.
De halve community was uitgerukt om met z`n allen de bosjes in te duiken, opzoek naar deze uitzondering. Een van de bio-nerds benadrukte nog even hoeveel geluk ik had dat ik deze avond kon meemaken, terwijl ik verveeld naar hun ellenlange speech luisterde.
Dat community gebeuren is hier echt een ding, en zoals gewoonlijk als ik voor het eerst in een nieuwe groep kom, ben ik vreselijk verlegen. Iedereen wou weten waar ik vandaag kwam, ik ben nu alles behalve anoniem op het eiland.
Over een aantal jaar behoort dit eiland tot de World Heritage en ze zijn nu voorzichtig voorbereidingen aan het treffen op de stroom ecotoerisme die dan kan komen. Ben benieuwd, tot nu toe ervaar ik vooral de warmte van een kleine community die volgens mij geen flauw benul heeft van grootschalig toerisme.

Yumiko staat nu in de keuken af te wassen, Okinawa liederen zingend, wat nog het meest op Portugeese fado lijkt. Mijn handen zijn blauw van de indigo. Indigo, mijn lievelingsverf. Ik hou van de dynamiek van verven, het directe resultaat door het oxidatieproces en het weinige water wat nodig is om te spoelen. Het resultaat is elke keer weer spannend en verrassend. Donkerblauw als de nacht of transparant als de zee, alle gradaties bevinden zich in de kleur.


Het ga jullie goed verre vrienden! Morgen boek ik een terugticket voor begin maart naar Amsterdam, de thuishaven is in zicht!