Tussen design aardappels en Gre Parelmoer...

Dag 1 op het platteland,donderdag, 6 september

De wekker gaat, een onbekend geluid en als ik mijn ogen open zie ik dunne lichtstralen uit het raam schijnen. Raam? Ik heb geen raam, ik slaap normaal in de kast, onder de trap in het door Vincent gebouwde bedstee.
Oja, niet thuis, ik zit in het Noordelijkste puntje van Groningen, bij Erik.
Nu nog steeds week van slaaptekort zit ik achter de computer te typen voordat andere gasten voor ontbijt komen. Gister na een dag vol regeldingen vertrokken aan de 4 uur durende reis richting het Noorden, met de intentie zondag weer naar Amsterdam te gaan. Heen en weer schipperen was het plan voor de komende periode, van een extra minor naar een project in Groningen over het vastleggen van technieken en tradities. Alles moest toch kunnen? Goed plannen en maar doorgaan, maar ik zat nog geen 5 minuten in de "taxibus" of ik wist wel beter.

Een schattig klein busje, een dikke chauffeur die in de bus zat alsof hij ermee vergroeid was. Ik ging achter hem zitten, dit voelde veilig, deze man zag eruit alsof hij de meest ongebaande paden kon ontginnen. Een lief meisje van een jaar of 9 zat naast me, die pal voor haar huis werd afgezet, ze rende door de tuin op weg naar de achterdeur.
Langzaam begon ik uit te ademen, de hektiek van Amsterdam vloeide met de zonsondergang uit mijn lichaam. Misschien is dat iets te makkelijk gezegd, nog steeds trillen mijn handen en giert de adrenaline door mijn lijf. Maar ik begon me in de bus al te realiseren dat als ik mijn project kracht wou bijzetten, ik hier eigenlijk niet weg moet gaan.
Het hele idee was tenslotte dat ik voor op z'n minst twee maanden zou leven hier in de middle of nowhere. Twee maanden zonder uitgaan, twee maanden zonder de ene man na de andere te ontmoeten in kroegen die bij daglicht niet te vinden zijn. Op te gaan in het vlakke land, de lijnen, perspectieven die hier eindeloos lijken, de ruimte en rust die hiermee gepaard gaat. Mensen zo ontmoeten en contacten zou aangaan.

Compleet gestrest strompelde ik met mijn kleine rolkoffertje "Wongema" binnen. Erik heeft een prachtplek gecreëerd, een hostel/broedplaats waar mensen voor weekenden kunnen werken, zowel kunstenaar, bedrijven als iedereen die even uit de stad moet.
Met mijn eerste biertje aan de bar welkom geheten door Erik die gelijk dat hele Knowmads (minor) idee uit mijn hoofd praatte. "Ga eerst maar es landen hier…" Anna, een geweldig lieve vrouw, wees me een kamertje boven. Bed opgemaakt, ik kon er zo in! Echt lief! Misschien was het inderdaad tijd om niet alles meer tegelijk te willen doen, tijd voor diepgang.
Met een mega schuldgevoel schreef ik de knowmads minor groep dat ik eruit stap. Een groepje van 8 man, waarmee we gezamenlijk een project op zouden zetten, bussinessplan schrijven en uitvoeren. Ze moeten het maar doen zonder mij. Ik voel me hier nog steeds vet kut over, alsof ik mensen in de steek laat. Maar dat hele ontstressen en leven hier gaat echt niet met een half been in Amsterdam.

Douchen. En terwijl ik naar beneden liep hoorde ik gezellig geklets van buiten. Een paar boeren zaten nog even met Jano (de horecaman van het geheel) bier te drinken. Een warme benauwde avond vol hooiwagens, boerenlucht en sterren. Ik schoof aan en probeerde de gesprekken te volgen, woorden als :Bako, hoogwerker, leidingen, kippenstront kon ik uit het zwaar Groningse accent filteren.
Ik trachtte het geheel samen te vatten met de opmerking: "Dus jullie zijn een huis aan het bouwen?" Gelukkig zat ik er niet heel ver naast. Van een aannemer tot uitvoerders zaten onder andere aan tafel. Een stille Pool die af en toe "Naz-droh-vee-ay" uitkraamde, of wel; "Proost"! Henk, die duidelijk de feestganger was, grote letters met zijn naam op het raam van Wongema. Vorige week was feest van Henk. "Jarig?"" Nee, gewoon, elk jaar feest van Henk." Harry, Harry ging morgen naar Frankrijk, met zijn vrouw die niet mocht weten dat hij weer rookt. "Ze proeft het toch??" vroeg ik. "Hoe moet ze dat proeven?" " Jullie zoenen toch neem ik aan?" Na wat scheef gelach werd het onderwerp op de aardappeloogst verschoven.

Toen een aantal mensen weg waren liet de Pool zich van zijn sentimentele kant zien. " This is where I feel home, you know? You see the stars, in the night it's so quite!" Harry kon dit beamen; "40 jaar in Groningen stad gewoond, maar dit is rust en leven."
Sjonnie kwam langs op zijn trekker, laat nog aan het werk. Ja, het zijn lange dagen voor de boeren. Even later schijnt er licht van de paar lantaarnpalen (die om 12 uur snachts uitgaan) over zijn gezicht; "Sjonnie! Nog 1 biertje mannen? Sjonnie is er nu!"
Jano staat nog een paar glazen af te wassen en vertelt me over zijn emigreren vanuit Delft. Ook de drukte ontsnapt. "Al dat emotionele gepraat in de randstad, 1 wijntje te veel en mensen beginnen te janken." Ik betrap mezelf erop dat ik na jaren Amsterdam ook een aardig emotioneel brok ben geworden. Tijdens het uitgaan gewend om het leven te vangen in mooie zinnen, door te vragen naar beweegredenen van mensen, ernstig te kijken als iemand het achterste van zijn tong laat zien. Maar hier is het anders, hier geen linten en versieringen, hier de platte waarheid.

"Nog eentje dan voor sjonnie? … Nog eentje!" Ik vertrek naar boven maar kan de slaap moeilijk vatten…


zaterdag

Men, alweer een hoop meegemaakt. Na een heerlijk uitgebreid diner van gisteravond (de maandelijkse dinerparty van Wongema) vandaag op de fiets. Lichte motregen mocht de pret niet drukken, op naar Pieterburen, een buur dorp. Nog het meest toeristische dorp van de omgeving door de wel beroemde Zeehondencreche. Opzoek naar een plek om te verblijven de komende 1 a 2 maanden. Ik bedoel, het is super fijn om nu een paar nachten bij Wongema (Erik's broedplaats) te logeren, maar ik voel me toch wel gast.
in ieder geval, ik hoefde nog geen 10 meter door Pieterburen te fietsen of er stond een groot bord: "Zimmer frei". Ik liep door de tuin naar de voordeur en probeerde tussen alle kerstverlichting en decoratie een bel te vinden. Niet lang hoefde ik te wachten of een vrolijke man met een zwart petje kwam al vanuit de achterdeur te voorschijn. Ik mijn situatie uitgelegd, weinig geld, project in Groningen, tijdelijk een plek nodig. "Ah, daar moet je Astrid voor hebben." Een gezellige vrouw met een enorme blonde paardenstaart en roze elastiek kwam aangelopen. Ze wees me het huis, waar zo'n 4 kamers klaar waren voor Bed en Breakfast gasten.
Mijn mond viel bijna open van verbazing toen ik binnenliep, het geheel leek nog het meest op een ontplofte verkleedkast. Theaterkostuums, nepbloemen, glitterschoenen, kasten vol knutselspullen, nepbonten tapijtjes. Hier wordt elk mens toch gewoon vrolijk van? Boven was een schattig kamertje onder een schuin afdakje waar de roze lakens en lieveheersbeestknuffels al klaar lagen.
Dinsdag neem ik mijn intrek bij Astrid, die halsoverkop moest vertrekken naar Friesland om haar theaterpersonage "Gre Parelmoer" weer tot leven te roepen. Ook een van haar vele talenten! (http://www.youtube.com/watch?v=YeFkZzpjO_4)

Even langs Erik om het goeie nieuws te vertellen en daarna door gefietst naar Klaas en Christiaan. Vrienden van Erik die ik tijdens het diner sprak. Ze zouden vandaag "open huis" houden dus ik was van harte welkom. Het huis van hun leek nog het meest op de film "Great Expectations", vergane glorie, wijnglazen in de regen op engelse tuinmeubeltjes, pauwen, een enorme landschapstuin met twee jonge jongens die vol overgave met kruiwagens heen en weer liepen. Een landhuis van een gestorven dichter, een huis als een levend schilderij van Vermeer, gedekte tafels vol antiek servies, bediende vertrekken, een sfeer alsof elk moment het meisje met de parel binnen kon lopen. Klaas in zijn gestoffeerde kamer sigaren rokend in een zwart driedelig pak. Christiaan poëtisch en filosofisch vertellend over het leven, kunst, design terwijl hij paarse aardappelrestjes van gister aan het schillen was. " Hier maak ik paarse gnokki van, met salieboter, prachtige kleuren bij elkaar, vind je het geen mooie compositie zo?" Om er gelijk een foto van te maken voor zijn kookblog.

Na een paar glazen wijn en rijke woorden te hebben geabsorbeerd, hield het op met regenen dus hup weer op de fiets!


donderdag

Zo fris heb ik de ochtenden nog nooit meegemaakt! De schoonste lucht van Europa! krakend verse weilanden, dauwdruppels op het pas gemaaide hooi. Het licht schijnt fel in mijn ogen en ik snuif de boerenlucht in me op. Goed om zo de dag te beginnen, op weg naar "Wongema" waar Dima en ik ons gister gefilmde werk zullen monteren. De eerste ambachtsman in deze contreien die ik ontmoet heb; De steenhouwer.
Mijn ochtendglorie was van korte duur toen ik Wongema tegemoet kwam fietsen. Loeiende sirenes uit open deuren en ramen; het brandalarm was afgegaan. Een gestreste Erik stond panisch naar een ijzeren kastje te staren om vervolgens tegen de deur te schoppen en verloren uit te roepen: "Ik stop er ook gewoon mee!"
Drama wat met hulp van Dima snel gerelativeerd was. Het is ook absoluut niet makkelijk, een gigantisch hostel/ werkplek draaiende te houden, schipperend tussen de plaatselijke bevolking, studenten, voorbijgangers en er nog een hoger doel mee te hebben ook.
Het doel om design, cultuur naar het Noorden te brengen, mensen verrassen en hun leven rijker te maken.
Ik leer gigantisch veel van Erik en zijn prachtige ondernemingen en bewonder zijn principes. Toch zou ik het niet kunnen, maar goed, ik ben ook altijd de eerste persoon die principes gelijk het raam uit flikkert. En dat maakt dat ik nooit echt iets betekenisvol in mijn leven zal bereiken, maar als groot voorstander van genieten het leven inkleur.

Binnenkort het grote "Aardappelfeest", een feest waarbij Erik zijn tot bonbon gecultiveerde aardappel zal presenteren, een feest waarbij ik alleen kan denken aan bier, scheurende gitaren en rock en roll. We zijn tenslotte wel op het platteland…..

Steeds vaker voer ik discussies over kunstenaars, geld en principes. Ik begrijp super goed dat elke handeling die je doet, elk lettertype wat je kiest, elke muzieknoot die je componeert overwogen kan zijn, jezelf presenteren als baanbrekend, vernieuwend. Maar ik blijf toch een groot promotor van platheid op z'n tijd, herkenning. Want wat is er mis met knusse libelle theemomenten, plastic kerstverlichting, Mariah Carey, glitters en sparkels, bubbling? Domweg lol hebben moet toch zeker kunnen? Lol en geld uitgeven gaan nou eenmaal beter samen dan principes en geld verdienen...

Een beetje Gre Parelmoer kan iedereen wel gebruiken!