'opvliegend de overgang in'

Vrijdagmiddag

Wat een dag! Vol sociale gebeurtenissen! Ik dacht dat ik na mijn presentatie niks meer te doen zou hebben, alles behalve minder waar. Zo nodigt iedereen mij juist uit voor van alles omdat ik bijna wegga, waardoor ik tot aan mijn vertrek alweer vol gepland zit! En ook op de eilanden kom ik niet onder een schema uit. Net een gesprek gehad met mijn docent Yuka, en zij vertelde me dat er al een stuk of 8 mensen te wachten zitten op mijn komst! Wat een land, wat een land....... overal helpen mensen elkaar, willen ze alles aan me leren, alles laten zien, ADEMEN! Het voelt zo dubbel, want ik wil ook graag alles leren en zien op textielgebied... maar hoe gretiger ik ben, hoe meer ik op mijn bord krijg! Lastig om een balans te vinden.

Maar goed, vanmiddag wel een heerlijke lunch gehad met Setsuko, de vrouw van de rivier ontmoeting. We hadden elkaar alweer een tijd niet gezien omdat ik in Kyoto zat en daarna aan mijn presentatie werkte. Zij was druk bezig met haar nieuwe kleinkind, een zieke moeder van 90 en het huishouden. We hadden weer geweldige en openhartige gesprekken over onze levens. Blijkt dat ze 61 jaar is! Terwijl ze 40 lijkt!
Aziaten, ik ben jaloers! Tegelijkertijd keek zij ervanop dat ik 25 ben, het is ook bijzonder, dat we ondanks onze leeftijdsverschillen een vriendschap aan het opbouwen zijn.

Deze keer was haar man er niet bij, waardoor we schaamteloos over haar huwelijk en hun verhouding konden praten. Het komt er gewoon op neer dat ze bij haar man blijft voor het geld. Hij heeft een topbaan, in Januari moet ze mee naar Amerika om haar man te begeleiden voor een bijeenkomst waar Bill Clinton en George Bush ook komen!

Ze vertelde me over de continue stress die ze ervaart als hij thuis is, hij is vreselijk dominant. Ze zijn ook een periode van 10 jaar uitelkaar geweest, toen haar man er een 20 jaar jongere vriendin op nahield. En waarin Setsuko een eigen baan had en zich bevrijd voelde.
Maar toen hij haar vroeg terug te komen, stemde zij hiermee in. Mede ook omdat ze toen twee studerende kinderen had, voor medicijnen en tandarts, wat bakken geld kost en hij allemaal betaalt. Dus het is ergens een ongeschreven afspraak; Zij zorgt voor de hond Francois (die hij wilde hebben), voor hun 3 huizen, voor de kinderen, voor hem, en zij hoeft niet te werken en zich totaal geen zorgen te maken over geld. Waardoor wij dan weer samen in een luxe restaurant lunch kunnen hebben! Echt super boeiend om vanuit Setstuko`s oogpunt het te hebben over relaties in Japan. Scheiden is ook een NO GO voor vrouwen, als gescheiden vrouw kom je eigenlijk niet meer aan de man. Terwijl dit totaal niks verandert voor het imago van de man. Japanse mannen zijn nou eenmaal behoorlijk traditioneel en dominant. Als vrouw wordt er een hoop geslikt, zo vraagt Setsuko ook niet aan haar man of hij nog vriendinnen heeft, al weet ze hier eigenlijk wel het antwoord op. Geld is niet alles in het leven, maar ik begrijp haar keuze goed. Op 61 jarige leeftijd heb je in Japan niet veel te zeggen als alleenstaande en werkeloze vrouw, dus een man die je financieel onderhoudt is gewoon veel waard.

Zometeen is er een klein feestje voor internationale studenten, maar helaas is alcohol strikt verboden op de campus. Alle feestjes zijn hier met limonade en frisdrank.... zucht... dat bevordert de onderlinge binding nou niet bepaald. Heb natuurlijk mijn secret stash bij me, zoals altijd goed voorbereid!

…… wo dat was weer een eetfestijn! Misschien geen alcohol, maar wel tafels vol garnalenhapjes, sushi, gefrituurde vis, toastjes, en de heerlijkste taartjes!! Op dit soort momenten merk ik echt enorm dat ik Nederlands ben; het enige waar ik aan denk is "GRATIS" eten!!!! En probeer in een zo kort mogelijke tijd, zoveel mogelijk naar binnen te werken, waar de Japanners bescheiden staan af te wachten en hier en daar een toastje pakken. Het was wel heel aandoenlijk, Japanse studenten komen naar dit soort feestjes om met de paar international studenten die er zijn engels te oefenen en iets van een werelds gevoel te krijgen. Zo moest ik een nummertje trekken en werd ik in een groepje 19 jarige studentes ingedeeld die hun net geleerde engelse vragen op mij afvuurden! En ik probeerde maar steeds met mijn mond vol antwoord te geven! Daarna nog wel leuk met Shioka gepraat, zij is vierdejaars textielstudent en wil misschien een master gaan doen op de Rietveld. Ze heeft me ook veel geholpen om dingen te vertalen tijdens mijn verblijf hier. Zo, die taartjes waren echt goed zeg! Witte chocolade cheesecake, nice! Het is gek, ook al ben ik hier dikker dan dat ik ooit geweest ben, ik voel me ook aantrekkelijker. Beetje spek en vlees is best lekker! Mijn heupdansvermogens zijn beter dan ooit en ik mis de ruigoordfeesten waar ik rond het vuur dans op trommelmuziek…de wereld, de wereld kan laten.... de karaokebars van hier kunnen geen groter contrast zijn.

Zaterdagnacht

zucht… mijn verlangens zijn deels uitgekomen! Wat een geweldige avond was dit zeg! Prof. Takahashi had me uitgenodigd voor een feestje bij hem thuis in het centrum van Tokyo. Takahashi is geweldig! Hij lijkt nog het meest op Mr. Miyagi van karate kid en voelde een beetje als mijn vader tijdens mijn verblijf hier. Hij vroeg telkens hoe het met me ging en samen praatten we veel over reizen en Guatemala waar we allebei afgelopen zomer waren. Nadat we overdag naar de expo van Erneste Neto en een bevriende Textieldesigner waren gegaan, reden we in zijn flitsende auto naar zijn huis in Roppongi. Daar ontmoette ik zijn vreselijk lieve vrouw en ik voelde me gelijk thuis. Hun huis voelde heel Europees, banken, planten, en schappen vol kunstboeken, i.p.v. een lege ruimte met tatami matten en een klein tafeltje in het midden. Nadat zijn vrouw en Takahasi heerlijk westers gekookt hadden, en ik wegzonk in hun bank luisterend naar klassieke muziek, kwamen de andere gasten. Oud studenten van hem, die nu overal en nergens werken; Commes des Garcons, Issey Miyake, Adidas of een eigen modemerk hebben, en tevens was er iemand die samen met Takahashi een natural dye project gaat starten in Guatemala volgend jaar. Gewoonweg vreselijk interessante en leuke mensen. De aandacht ging vooral uit naar een 8 maanden oude baby die heerlijk ongedwongen in ons midden vertoefde zonder ook maar een moment te krijsen of om aandacht te zeiken. Heerlijk die Japanse stille kinderen! Ik kan alleen maar hopen dat ik ook zo'n baby krijg! Gewoon onder de duim houden die handel!

In ieder geval, het was vreselijk gezellig, en ook al werd er het grootste deel van de avond Japans gepraat, ik voelde me zo heerlijk ontspannen en op mijn gemak, mede doordat alles me naar thuis deed herinneren. Rode wijn, blauwe kaas, goeie muziek….. Ik heb lang gepraat met Sato die bij Adidas werkt. Hij kon super goed engels doordat hij veel reist en heeft een compleet wereldse visie op textiel. Hij is hoofd van de "material development" bij Adidas en toen ik vertelde over mijn Brazilie plannen kon hij hier alleen maar super enthousiast op reageren. Brazilie en Japan hebben een goeie relatie… er zijn veel Japanners die in Brazilie wonen en ik heb het gevoel dat op o.a. textiel gebied Brazilie een grote rol gaat spelen. Het land heeft zoveel potentie, juist voor sustainable textile. Het is grappig, ik weet geen snars van economie, politiek en geschiedenis en richt mijn leven altijd in naar mijn onderbuikgevoel. Meestal heb ik het bij het goede eind. Ik voelde gewoon dat ik naar Japan moest, puur voor de kennis, puur omdat dit een bron is waar ik mijn hele leven uit kan putten. Zo voel ik gewoon dat ik in de toekomst in Brazilie moet zijn om deze kennis in te zetten. Ook India is een land met veel potentie….. De 'going global vibe' voel ik echt compleet. Al die contacten die ik hier opdoe, zoveel kennis die ik meeneem, het is zo waardevol. Hoe meer mensen ik ontmoet, hoe groter mijn besef wordt dat alles met elkaar in verbinding staat, een netwerk over de hele wereld!

woensdagavond

Gisteravond onder luid gejoel uitgezwaaid door de eerste jaars die een kerstfeestje hadden georganiseerd. Speciaal voor mij de datum veranderd zodat ik er nog bij kon zijn…. Ze hadden prachtige poppen gemaakt waarmee ze het verhaal van Scrooge uitbeelden. Ook Yuka nog gesproken die aan mij vroeg of ik 26 december om tien uur ochtends bij de studio van Aragaki kan zijn voor mijn eerste natural dye onderzoek. Ik heb haar bij nader inzien maar ff gemaild dat me 27 december beter lijkt, want een mogelijke kerstkater sluit ik niet uit. Dat hele kerstgebeuren is hier puur uiterlijke vorm met heel veel lichtjes en blits verpakte cadeautjes, maar daadwerkelijk kerstvieren doen ze niet echt.

Ik merk echt dat ik compleet klaar ben met die stress hier. Het voelt nog steeds alsof ik mijn lichaam in elkaar moet vouwen en overal te groot, te luidruchtige, te expressief en aanwezig voor ben. Dat continue gevoel van me moeten aanpassen en vechten voor mijn ruimte zuigt me echt leeg en zorgt ervoor dat ik nu al 3 maanden niet ongesteld ben. En nee, ik ben niet zwanger.

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe mijn ervaring hier twee uiterste kanten heeft. Zo gigantisch waardevol aan de ene kant, zo loodzwaar aan de andere kant. Ik moet ook echt mijn eigen grens aangeven wanneer ik naar huis wil, want er is hier kennis om jaren en jaren te leren, ze bieden me zoveel aan, maar ik moet ook denken aan mijn levenskwaliteit, en mijn rust.

Voor nu, diepe zucht, morgen om 3 uur vlieg ik er van tussen!

donderdagmiddag
Oke, dit is serieus het aardigst wat ik ooit behandeld ben om in te checken voor een vlucht! Niet normaal hoe rustig en mensenlijk Japanners kunnen nog zo vooruitstrevend zijn met alle technologie, service en vriendelijkheid te allen tijde! Ik mocht zelfs mijn flesje whisky en mijn zakmes houden die per ongeluk in mijn handbagage zaten! `please keep`! Mijn laptop uiteindelijk ook in Tokyo achtergelaten, en met een klein backpackje verder reizen is letterlijk een verlichting. Ik maak me alleen een beetje zorgen hoe ik in maart met al mijn troep terug naar Ned. kom, maar dat zijn zorgen van morgen.

Vrijdagochtend Vannacht doorgebracht in een hostel in Okinawa, zometeen vlieg ik door naar Ishigaki. The Island life bevalt me tot nu toe al stukken beter! Warme wind, chille mensen. Super veel troepwinkeltjes, een hele hoop portemonnees te koop gemaakt van echte kikkers. Grote padden met ritsjes in hun lijfje, etisch compleet onverantwoord maar ik kon het niet laten er eentje voor Marielle te kopen.　Zij krijgt bij het woord kikker al nachtmerries.

vanmiddag aangekomen op Ishigaki! Eerste indrukken;
Een eiland met cubaanse atmosferen, de rijkdom van Cancun, Boliviaanse jungle aandoende rivieren, groene bergen en dit alles gehuld in een zachte zoute Japanse wind die voor orde en rust zorgt.

De zee is alom aanwezig, ik zal haar morgen aanschouwen aangezien het hier al om 6 uur donker is. Koraalriffen, coconutkrabben, zeeschildpadden en meer van dat excotische spul. Op textielgebied valt hier gigantisch veel te leren en ik kan niet wachten te duiken en te zwemmen in al deze kennis.

Mijn hostel is ook geweldig! Gratis fietsen, hangmatten en rondrennende peuters. (die krijg je er ook gratis bij ja!) Mijn nieuw goeie voornemen; elke dag 2 zinnen en 10 woorden Japans leren, je moet toch ergens beginnen....

Warme kussen en alvast veel plezier met kerst!!!

(oja, ik zal hier geen foto`s kunnen uploaden, ik mis mijn laptop nu al. Geduld is hier een schone zaak en het zal goed zijn ff af te
kicken...)