Sleepless in Tokyo

Woensdagochtend

Het wordt echt frisser hier, zeker omdat ik naast het raam /kamerschermpje slaap. Net als toen ik in Den Haag op zolder sliep, met een klein raampje wat continue tochtte, slaap ik hier ook onder een laag van 5 dekens. Het is ook wel weer knus, maar als het echt koud gaat worden, verplaats ik de boel wel weer. Het was een gekke week, emotioneel wordt het zwaarder, ik tel de weken af voordat ik weer op reis ga. Met een fles wijn en goeie muziek kom ik de avonden door. Gisteravond was gezellig, toen hadden die Amerikaanse studenten hun presentaties gehad op school en konden ze eindelijk compleet instorten, dus ben toen langs gegaan bij Chelsea thuis. Echt mega Amerikaans, hun design projecten, niet normaal. Super gelikte storyboards, met sparkles en bling bling. Dan hebben sommige een leuk uitgangspunt, een mooi concept, en dan zeggen hun leraren; Ja maar beter maak je een vaas en een lamp. Waardoor al hun projecten in het verhaal heel interessant klinken en de uitkomst is een lamp, stoel, vaas……..compleet random.

Toen ik zondag aan het zwemmen was, was het bad gevuld met kinderen en ouders die volop met die kinderen bezig waren. Dat ouder-kind gebeuren hier is ook een mooi verschijnsel. Stelletjes krijgen hier …

-hahaha de de Jehovah getuigen aan de deur, ze willen me engelse tijdschriften geven, arigatoo gozaimasss!-

Maar goed, stelletjes krijgen hier 1 of 2 kinderen waarvan de ouders allebei werken en carrière maken. Maar tegelijkertijd doen ze alles voor die kinderen, al hun vrije tijd en aandacht gaat volledig naar de kinderen, en ze verwachten ook super veel van hun. Zo was het zondag in het zwembad grappig om te zien dat die ouders allemaal bezig waren met hun kinderen, spelen, duiken, zwemmen, maar spelenderwijs werd er gelijk lesgegeven, de borstcrawl, duiken. Ik zag ook een moeder met een kindje van 2 die samen steeds onder water doken om het adem inhouden te oefenen. Een jongetje kreeg les in borstcrawl aan de badrand en elke keer een speelse tik tegen zijn hoofd als hij het niet goed deed volgens zijn vader. Het is zo anders dan bijvoorbeeld Guatemala waar de kinderen zelf hun dag door moeten komen en hun geld moeten verdienen. Ze dragen hier de kinderen ook vaak op hun rug, in een draagzak, als een kangaroe die over haar jong waakt. Wat wel mooi is te zien, zowel de man als de vrouw is compleet met de kinderen bezig en zeulen die kinderen op hun rug. Maar beide hebben ze dus ook een carrière, dus emancipatie is hier al vergevorderd. Je ziet dat ook in het uitgaansleven met alle Hostessclubs, voor de mannen zijn er schattige meisjes met rokjes waar ze een avond mee door kunnen brengen, voor de vrouwen zijn er gothic-achtige rocksterren die ze een avond in de watten legt. Als vrouw zijnde is het dus echt niet gek om gewoon te betalen voor je entertainment.

Zaterdagmiddag

Gisteravond moest ik weer werken, maar ik ben eerder naar huis gegaan. Het is echt super saai en je krijgt alleen 'punten' (betaald) als mensen ook daadwerkelijk bij die restaurants naar binnen gaan. Gister was het super rustig en ik was kapot want had weer slecht geslapen. Vanavond moet ik voor Halloween flyers uitdelen en dat betaald gelukkig per uur. Als het zo slecht blijft verdienen stop ik er weer mee, het is ook elke keer anderhalf uur heen en terug met de trein en ik krijg niet eens reiskostenvergoeding.

Op school gaat het wel aardig, ik hobbel hier en daar mee met wat lessen en bepaal mijn eigen schema. De lappen textiel die mensen produceren stromen met grote hoeveelheden uit de afdeling. Mensen denken niet heel lang na voordat ze 12 meter drukken, gewoon tekenen, leuk kleurtje kiezen en produceren die handel. Het moet ook bakken geld en liters water kosten. Ik ga nu verder met shibori, tie dye, om wat samples uit te proberen. Ook ben ik nog bezig met mijn taal project voor de batik. Er zijn trouwens twee kernwoorden in het Japans, als je deze spreekt heb je de halve communicatie al binnen; Sugoi! (super/gaaf/cool/vet/groovey/leip/geweldig….) Kawai! (schattig, alles maar dan ook alles vindt men hier schattig). Het leuke is dat deze woorden zeker niet alleen door de jeugd worden uitgesproken, oma's van 80 lopen ook Sugoi! te roepen, en mijn fiets werd door de oude conciërge op school als Kawai! bestempeld.

Morgen wordt hopelijk gezellig, dan komen er weer mensen eten, ik ga een hoop pannenkoeken bakken dus voedsel genoeg.

Soms is het hier heerlijk herfst weer, met stralende zon en een frisse wind. Gister in de pauze op het gras gelegen, al voel ik me op zo'n moment toch een bezienswaardigheid. Mensen chillen hier niet, dus languit op het gras liggen levert wel vreemde blikken op.

Even mijn frustratie kwijt;

Tokyo, vol verbazing sla ik je je gade, met je krioelende kolonies, mensen lopen en lopen door elkaar, op elkaar, over elkaar, onder elkaar, naast voor zij achter, haastig kijk ik om me heen om verzwolgen te worden in de massa, meesleurend en af en toe happend naar adem. Zwijgend, oorverdovend is het geluid wat er niet geproduceerd wordt, als een stilte die je langzaam van binnen aanvreet om hol en leeg achter te blijven. Opgegeten als mieren die een karkas aanvreten totdat er enkel botten overblijven. De leegte die exponentieel groeit en wordt opgevuld door meer straten, eindeloze hoeveelheden straten, kruispunten, als een nachtmerrie waarin het blijven rennen en rennen en rennen niets meer oplevert dan uit te komen bij het startpunt, huizen van karton waarin mijn lichaam zich wringt als Alice in Wonderland die haar flesje vergif heeft gedronken, hortend en stotend beweeg ik mij voort, te groot en te lang en te aanwezig, de proporties en ledematen van een bokskampioen in een balletklas. Grauwe kleuren van mannen in pakken, stropdassen, overhemden, zwarte schoenen op roltrappen die gesmeerd voortbewegen als machines die uit de loopband rollen, met hier en daar een rokje zo kort dat het kanten onderbroekje zichtbaar is. Mannen en mannen, werkende mannen, kijken me aan alsof ik de superster van hun favoriete film ben, om vervolgens weer aan het werk te gaan.
Blikken die opmerken maar geen personen, enkel robotten met een nummer op elkaar gestapeld, netjes wachtend in de rij totdat ze aan de beurt zijn, totdat ze een likje olie krijgen. Tokyo, wat doe je me aan, je vreet mijn energie, met je 24 uurs economie, altijd wakker, altijd verder gaan, nooit eens rust, laat me slapen, doe je bakken tl-verlichting alsjeblieft een keer uit, laat me alsjeblieft je geluid van de Airco een keer vervangen door echte stilte, die gepaard gaat met ontspanning en diepgang. Tegelijkertijd buig je voor me, maar doe dat niet, kijk me aan en zeg me nou gewoon een keer wat je bedoelt! Ik zal niet meer afvragen waarom ik hier ben, niet meer verwachten dat ik hier kan gedijen, ik accepteer het, zoals mensen hier zoveel accepteren, en volhouden, en geduldig wachten, opgaand in de menigte, opgaand in hun mobiele telefoon, altijd online, altijd onderweg, altijd bezig, altijd wakker, altijd beleefd, altijd meer , Tokyo,alsjeblieft, laat me slapen!!


zondagochtend veels te vroeg

uhhhh waarom alweer wakker? Feeling green from Halloween!!! Gister mijn flyer job voor halloween en het was echt complete waanzin, maar daar schrijf ik straks over… nu kater, honger en dorst en maar een paar uur geslapen. Straks komen alle mensen voor mijn Dutch Dinner en moet nog heel veel pannenkoeken bakken. Probeer nu nog ff te slapen, heb net allemaal dekens voor de ramen gehangen.. mijn kamer wordt onder de hand een soort van stink grot, lege flessen wijn, afwas, kleren en vieze slipjes overal en nergens, met mezelf in het middelpunt in Tomoyuki's badjas, wensend dat ik deze stad overleef. Dat dansje wat ik volgende week moet doen geeft me ook fuckin stress, ik ken die pasjes nog lang niet, heb geen tijd om naar de lessen te gaan en er komen 20.000 mensen naar dat schoolfestival….. wat doe ik mezelf aan?!

… half uur later… laat maar, slapen wordt hem niet. Gister rond een uur of 5 richting Roppongi gegaan, en das wel ff wat anders dan Ikebukuro, waar ik eerder moest werken. Roppongi is het centrum van het uitgaansleven in Tokyo, straten gevuld met alleen maar hippe bar's, hostessclubs en eetgelegenheden/ discotheken. Even voor de duidelijkheid; een Hostessclub is een uitgaansgelegenheid waar zowel mooie mannen als vrouwen werken die je voor een avond kan 'huren'. En dat huren houdt alleen maar gezelschap in, dus niks geen seks maar wel flirterige conversaties. Ik weet niet precies wat men uitgeeft om vermaakt te worden voor een avond, maar het moet tegen de 500 euro aanliggen. Dat hostess gebeuren is hier echt een groot ding, ik heb het nog niet helemaal in de smiezen waarom. Je zou zeggen dat Japanners preuts en verlegen zijn en dat het daarom logisch is dat ze voor hun date betalen. Maar ik ben tot nu toe nog bijna geen preutse of verlegen Japanner tegen gekomen. Zoals gister, toen ik in het midden stond van de Halloween gekte, zag ik alleen maar bijna naakte vrouwen voorbij komen in de geilste outfits ever. Van politieagente, zusters, french maids, echt alle sekspakjes passeerden de revue.
Aangekomen in Roppongi moest ik bij een restaurant naar binnen en de lift nemen naar de 6de verdieping waar Aiko van Tokio Notice Board (de company) op me wachtte. Ik had een leuk glitter-french-maid-pakje uitgekozen, staartjes in m'n haar gedaan, rode wangetjes en samen met 3 andere buitenlanders in kostuum begaven we ons in de Halloween gekte. Het idee was dat ik polsbandjes bij mensen om moest doen, zodat zij naar de clubs zouden gaan waar ze hiermee Free Entrance and Free Shots zouden krijgen. Gelukkig had ik een Italiaanse gay guy in clownkostuum aan mijn zijde die Japans kon spreken, dus ik benaderde de mensen, deed de bandjes om, terwijl hij het woord deed. Het hele tafereel leek nog het meest op een regenbooggekleurde tekenfilm voor 3jarige kinderen waarin personages met hoge stemmetjes continu KAWAII!!! aan het schreeuwen zijn, terwijl ze in hun peace-vinger-pose foto's van elkaar aan het nemen zijn. Zo moest ik ook om de 3 seconden met iedereen op de foto, enthousiast heen en weer huppelen, schattig lachen en zwaaien en doen alsof ik het IQ had van een peuter. En ook al was het verleidelijk om ook uit te gaan, en die gekte mee te maken, heb ik toch om 11 uur de laatste trein teruggepakt om bij Hugo en Will nog even een whisky te drinken. (vandaar die kater). Woensdag moet ik weer flyers uitdelen in Roppongi, dan is het echt Halloween en komen Hugo en Will me tegen het eind van de avond vergezellen om uit te gaan.
Ergens vind ik het ook leuk om dit soort baantjes te doen, hierdoor kom ik op plekken waar ik uit mezelf waarschijnlijk nooit heen zou gaan. Ik krijg wel een goeie indruk van Tokyo om me zo overal in te storten. Tegelijkertijd voelt mijn tijd hier tot nu toe als een surrealistische droom wat ik maar moeilijk kan bevatten.

Maandagochtend

De zon schijnt!! Gister heel veel regen en mensen die zich afmeldden voor mijn Dutch Dinner, ik vond het wel prima, liep toch als een zombie in mijn badjas rond. Uiteindelijk waren alleen Hugo, Will en Mikeal gekomen, echt heel fijn, 3 gasten die alleen maar over 'deleted scences' uit de exorcist praatten, en meer conversatiemateriaal wat ik totaal niet kon volgen. Het voelde eindelijk een beetje als thuis, confucius, en ik begon me te ontspannen in dit fuckin tokyo. Na veel flessen wijn, the Doors op de achtergrond, en de gezelligheid van de mannen sliep ik heerlijk!

Voor nu, ff boodschappen doen en kijken of ze hier schoenen in mijn maat hebben. Moet voor een nieuwe sollicitatie pumps hebben, in maat 41, dat wordt zoeken!!

kus voor jullie!