MOUNTAIN ARS EN HIPPIE FRECHA

From this line we must move forward today, but! Without each other… -Eline v. Ditmarsch-



Nu twee dagen zonder Eline op reis, echt even wennen. Na 2,5 maand lief en leed gedeeld te hebben vloog ik eergisteren met Nuri richting Sao Paulo. Nu zitten we in Ubatuba, een uitgestrekt surfoord tussen Sao Paulo en Rio. Maar we hebben nog niks gezien, ff bijkomen van al dat reizen. Twee dagen vliegen, bussen, taxi's heen en terug nu in een leuk huisje.
Wo, mensen zijn echt anders hier. Nog steeds super vriendelijk maar onderweg zagen we veel verloederde wijken en duidelijk meer armoede dan in het Zuiden.

Toch is Brazilie hier ook echt duur is dus het geld gaat hard maar nu nog even genieten van zon zee strand en zwembad in de achtertuin!


Een hete maandagavond, 29 december met een ventilator die op volle toeren draait. Achtendertig graden warmer dan in Nederland nu. "Mi amore!" De hostel-eigenaresse roept me om een foto te laten zien van duizenden mensen op het Copacabana strand onder parasols die zij aan zij staan. Rio broeit!

Op kerstavond kwamen we aan in een buitenwijk van Rio. Gelukkig het betere gedeelte van de stad. Met handen en voeten werd ons duidelijk gemaakt dat we een bootje op een meer moesten nemen en we werden afgezet bij een steiger waar een spandoek hing; Hostel Recante Carioca! Binnen gekomen stond er een enorme tv waar 24 uur per dag muziek op wordt gedraaid. Een boom van een vrouw met zware stem en een wijfie die niet kon ophouden met praten bleken de eigenaressen. Een lesbisch stel met hun 'baby hostel'.

En nu, na een paar dagen strand, ipanima, copacabana, samba, billen, bikini's en havanais-slippers beginnen we door te krijgen dat de Braziliaanse cultuur misschien niet veel meer inhoudt. De vriendelijkste mensen, de grootste lach, het gemakzucht waarmee er muziek uit de instrumenten vloeit, de plakkerige lichamen in een overvolle bus terwijl er uitbundig verder geconverseerd wordt. Het voelt vrij en geweldig maar tegelijkertijd heb ik nog nooit zo veel oppervlakkigheid ervaren. De achteloosheid waarmee mensen leven, simpel en zonder nadenken is verbazingwekkend. De ene paar billen nog ronder dan de andere dansend op het ritme van de samba. Een land waar het altijd carnaval is.
De buschauffeur sjeest door de stad alsof er geen morgen bestaat terwijl de ramen uit hun voegen trillen. De slechte wijn wordt gecamoufleerd door een dosis aromatische parfum. De boodschappen apart in zakjes verpakt die bij thuiskomst op de berg plastic belanden. Kilo buffetten worden bijgevuld en de speakers worden op maximaal volume gezet. The party must go on!
Een gevoel van heimwee naar fietsend door de regen langs de grachten van Amsterdam popt even op. Maar ik krijg er weinig tijd voor als ik buiten hoor: "Mi amore! We need you, paint nails?" Om vervolgens met prachtig gelakte nagels te genieten van een heerlijk diner met Nuri; Risotto de Camaroa.


31 december half acht savonds…
zooo heet en benauwd maar de boomblasters worden al neergezet in het hostel en het volume uitgeprobeerd. Het hele plan is om naar Copacabana beach te gaan maar de vraag is of we daar vanavond belanden….

2 januari
STRESS.. een beetje dan… We zitten in de middle of nowhere zonder plan de campagne. We zijn gister met de bus uit Rio vertrokken naar Resende, 1 of ander mega lelijke stad in de bergen wat nog het meest doet denken aan een buitenwijk uit het Oostblok. Maar gelukkig is het woord 'hotel' universeel en zitten we warm en droog. Het plan was om een tijd te gaan workaway-en in een boeddhistisch retreat centre midden in de bergen hier. Maar aangezien we niks meer vernemen van deze mensen moeten we last minute een nieuw plan bedenken. Ik probeer Nuri ervan te overtuigen dat we een tent moeten kopen en middenin het National Park van Itatiaia kunnen camperen op een camping. Maar het romantische idee van samen in een tentje in de jungle lijkt nog niet bij hem binnen te komen. Dan maar weer een volgend hotel voor een nacht. Ik hoop nog steeds dat we a.s.a.p. van die mensen horen want ik had wel zin in een beetje ZEN voor het nieuwe jaar.

Oud en nieuw in Rio was geweldig! We zaten op een eilandje in een buitenwijk en het hostel vulde zich met vrienden van de eigenaar. Rond twaalven was het bewustzijn al ver verdwenen en ik kan me alleen nog herinneren dat meerdere mensen met blote voeten in de hondenpoep waren gaan staan om vervolgens de boel te vergoedelijken met: "It brings good luck!" Brazilianen zijn zeer bijgelovige mensen…

Na de fles Shandon ging het helemaal spacen en zijn we zowaar nog op een feest beland waar de samba billen er niet om logen. Nuri had nog even zijn geluksmoment toen na een uur of wat de elektronische techno de bas uit kwam schallen. De Brazilianen leken deze muziekstijl nog niet helemaal te begrijpen en de schuddende billen bleven stil.

Daarna uitgezwaaid door het lesbische koppel en met onze backpacks die almaar groeien weer de hort op.

8 januari
ohhh m'n rug kraakt, botten doen zeer en ogen zijn dichtgeslibd. We worden wakker in een vochtige tent middenin het national park van Itatiaja. En ook al is het camping leven alles behalve luxe, de omgeving maakt alles goed. We zitten aan een waterval waar we dagelijks een duik in nemen. 'S Avonds komen de kikkers en leguanen tevoorschijn. Overdag is het een kakofonie van schreeuwende cicades en duizenden vogelsoorten. Eergister nog een toekan in een hoge palmboom zien zitten. Vele felgekleurde vogeltjes die gretig het klaargezette suikerwater komen drinken. Gister een tocht gemaakt naar de bewoonde wereld om voedsel in te slaan voor de komende week. Primitief koken op een gaspitje. Nuri mist nu al zijn gebakken eitje en verse koffie maar met een beetje improvisatie komen we een heel eind.
Het contrast tussen de bewustere mensen in het national park en de bierzuipende Sjonnie en Anita's die er vlak buiten wonen is enorm groot. Ik heb nog nooit zoveel Sjonnie en Anita's in een land gezien en Nuri bereidt me voor op de Ars en Frecha's die ik in Israel zal aantreffen. Ik krijg de indruk dat er maar een zeer selectieve groep in Brazilie zich bewust is van de prachtige natuur die ze hier hebben.

Oke, tijd voor de campingvoer!