schotse doedelzakken en chocolade pizza's

Elize
wakker wordend in het mega grote huis van de ouders van Mildred, hier live from Florianopolis! Mildred is de vriendin met de Permacultuur Boerderij waar we een tijd gaan verblijven en meehelpen maar eerst zijn we een weekend in Floripa om te genieten van de lusten van de stad. Ze had ons perfecte instructies gegeven en vrijdag stopte de taxi voor haar huis. Al tandenpoetsend zag ze ons uit het raam en werden we gelijk binnen gelaten. Het huis van haar ouders is echt werkelijk prachtig, allemaal kamers met antieke meubelen, gehaakte kleedjes, marmer, badkamers en badkamers. Haar ouders zijn voornamelijk ook op de boerderij dus dit huis functioneert enkel nog als pied a terre waar we graag gebruik van maken!

We werden gelijk meegesleept om vrienden van haar te ontmoeten die ze zelf ook lang niet had gezien na haar verblijf in Europa. Vrijdag een live jazz concert in de buitenlucht aan zee. Gister avond naar een sushi bar waar we om 1 uur s'nachts uitstrompelden door de maracuja met wodka om naar een blues bar te gaan die zo vol was dat je gelijk met mensen aan het 'schuren' was of je wou of niet.

Brazilië is tot nu toe alles wat ik ervan verwacht had! Leuke mensen, lekker weer, good vibrations! In Praia do Rosa werden we door de buren de eerste avond al uitgenodigd voor een bbq die al dansend in de keuken eindigde. Een MILF van een moeder heeft ons de traditionele Zuid-Braziliaanse dansen al even bijgeleerd.
De dag daarna integreerden we nog meer door een Brazilian style bikini te kopen.

Eline
Ooohh tis hier in Praia do Rosa net als in de reclame folder over Brazilië. Prachtig groene bergen, kleurige planten, blauwe zee, dolfijnen en een meer waar je zwemt tussen de vliegende vissen. Wat verder opvalt zijn de Braziliaanse billen, ja echt die zijn niet mis. Je kan er ook niet omheen en het is 'not done' om op het strand niet in een string te lopen. Zelfs de oudere garde dragen een tanga :) De grotere broekjes worden ook wel ' Pampers' genoemd. Een Brazilian wax is dan ook niet verkeerd bij het formaat van de broekjes…

Elize
Gister een prachtige plek van Florianopolis gezien waar mensen aan een groot meer in de jungle wonen en huizen hebben gebouwd. Mildred moest daar zijn om een huis van iemand binnenkort self sustainable te maken en plannen te bespreken terwijl Eline en ik in het meer zwommen en op de steiger van de natuur genoten.
Een groep vissers maakte hun vis schoon in het water terwijl meeuwen wachtten op de restanten. Daarna vanaf de steiger opgepikt door de boot en weer terug naar de civilisatie.

Eline
De tocht omhoog naar het huis was lang, er was zo goed als geen pad en overal bomen en planten. Ik begon me wel af te vragen hoe mensen ooit hun spullen er naar toe verhuizen. Eenmaal boven kwamen we bij een idyllisch huisje, echt fantastisch. Een klein houten hutje met een veranda die op instorten stond, binnen lagen nog spullen vol stof van de vorige eigenaar. Net als uit de film. De buren waren mini aapjes en voor de rest vooral muggen. Eenmaal thuis kregen we allen jeuk en dachten dat we misschien vlooien hadden.. Vooral Mildred had veel last en kreeg overal rode bulten!! De bulten kwamen behoorlijk overeen met de bulten die het meisje die daar ging wonen ons die dag ook al laten zien. De vissers hadden ons nog verteld dat het een allergische reactie is op bepaalde planten die daar groeien. Aijaijai dat wordt nog een flinke klus om er een bewoonbare omgeving van te maken maar wel een geweldige plek.

Elize:
Ola mea coracaos! Zondagmorgen in een slaapzaal in Guarda do Embau, een relaxed surfdorpje. We zijn toch weer op reis en maar kort bij de 'farm' van Mildred gebleven. Ze heeft echt werkelijk een prachtig landgoed waar zij en haar ouders wonen en waar ze de permacultuur workshops geeft. We komen er zeker nog terug!

Nu dus in Guarda do Embau waar 1 van de mooiste stranden van Brazilie zijn!

Eline:

Guarda is echt paradijselijk! Het schijnt dat 3 families het dorp zijn begonnen en dat deze mensen jaren lang alleen met elkaar hebben voortgeplant… waardoor er nu met veel mensen het ' een en ander' aan de hand is.

Elize is op dit moment Nuri ophalen uit Florianopolis waar ze hoogstwaarschijnlijk in een bubbelbad champagne zitten te drinken. Meanwhile…. zit ik in het mooiste hostel van wat ik tot nu toe gezien heb. De eigenaar is een Japanner (de enige in het dorp) en deze noemen ze dan ook Japo. Hij heeft me vandaag de omgeving laten zien samen met zijn vriend Gaffa, een man met een passie voor Schotland. Hij speelt elke morgen op zijn doedelzak en draagt een uiterst goed verzorgde viking moustache. Tijdens het wandelen gedroeg hij zich, wat betreft foto's maken, als een Japanner. Verder was hij vooral bezig om prehistorische tekenen te vinden op de rotsen. Er zijn er volgens hem veel in de omgeving en als hij er op de plek waar we waren een aantal vind, gaat de gemeente er geen toeristen resorts bouwen. Daarom ondersteunde ik hem graag in zijn zoektocht :)

Boa Noite! net een privé concert gehad van meneer doedelzak bij de zonsondergang op de Uburu rots met een prachtig uitzicht over Guarda. Moest wel even in m'n vuistje gniffelen.. ik kwam naar Brazilie voor de Braziliaanse samba en krijg schotse melodieën…

tip van de dag: Frozen Acai pulp met granola, jamjamjam

jaja superfood is zelfs hier al doorgedrongen..

Bom Dia! Van het superfood door naar een bijzonder restaurant concept in het stinkende stadje Camboriu. Nooit eerder heb ik zulk ' fast food' gezien. Je zit aan tafel en je hebt aangegeven voor de 'All you can eat' optie te gaan. De borden met eten vliegen je (letterlijk!) om de oren…er komen om de haverklap obers langs met pizza's, pasta's en salades waarvan je iets kunt nemen. Je hebt eigenlijk amper de tijd om met je vrienden te praten en van je eten te genieten. Niks ontspannen en rustig eten, keuzes maken! Wil je pizza, atum?, aceituna?, frango?, 4queso?, lasagne?, margeritha, vegetariana? of misschien een chocolade pizza? Met banaan? En als je te laat bent om te reageren, omdat je bijvoorbeeld netjes opgevoed bent en niet met volle mond wil praten, is het jammer want de ober is weg. Maar gelukkig komen er nog 300 andere opties voorbij. Dat is me nog eens ' fast food'.

Elize:
Een gevoel van doelloosheid overheerst… later meer…

Het niet hebben van een thuisfront en je huis gereduceerd tot rugzak is zowel een verlichting als een last. Het is dagelijks praktische oefening voor mediatie. Steeds weer poppen vragen in mijn hoofd waar ik antwoorden voor wil vinden, steeds weer moet ik terug naar het moment en me bewust zijn waar ik hier en nu ben. Ik merk dat mijn Nederlandse conditionering toch diep zit. Wat ga ik in de toekomst doen? Hoe wil ik alles regelen? Het gevoel geen duidelijk thuisfront te hebben geeft tijdelijk veel vrijheid maar ik merk behoefte aan enige directie. Nuri en ik maken plannen over la Gomera en dat voelt goed. Maar nu antwoorden proberen te vinden voor over een paar maanden is compleet zinloos.

Verder vandaag ' an other day in paradise'. We zitten op een prachtig eiland waar we met een privé roeibootje heen gevaren zijn. Natuurlijk waren we alweer te laat voor de gewone boot. Maar zoals altijd is het geluk ons goed gezind en komen we waar we zijn moeten. We zitten met z'n 3-en in een leuk hostel waar Nuri alweer een grote spiegel gesloopt heeft. Het wordt onder de hand het trademark van Nuri en mij om overal wel iets te breken….

Kinderen spelen lachend in het warme zeewater, de gefrituurde vis wordt dagelijks geserveerd met dezelfde portie bonensaus, de cocktails komen 'avonds weer op tafel en toch is er een knagend gevoel van onrust. Het gevoel om mijn eigen thuisfront te creëren wordt met de dag groter.


Eline

Uren gewandeld in de hitte naar een fort genaamd 'Fortaleza'. Mijn wandelgenoot was een Hongaarse iet wat autistische man van 40. Hij was compleet voorbereid op de tocht met 6 liter water, waarvan er 4 liter aan de zijkant van zijn heupen bungelde, een safari-hoed inclusief muggennet, stevige wandelschoenen, lange spijkerbroek, camera en allerlei medicijnen en muggensprays. Na 3 uur wandelen kwamen we bij leuke terrasjes en ik vroeg of hij zin had in een pauze en mijn favoriete ijsje ' acai' te eten. Maar nee hoor, hij had een gevoelige maag en het zou kunnen dat hij ziek wordt van exotisch eten. Er waren 4 producten die hij in Brazilië kon eten…. maarrrr dat moest hij zelf kopen zodat hij de ingrediënten kon nakijken. Hij had mij van te voren ook geadviseerd een lange broek aan te trekken en wandelschoenen. Onderweg kwam ik er al vrij snel achter dat dit een beetje overdreven was aangezien de rest van de mensen de tocht op slippers en in bikini liepen. Ik was wel blij met mijn hoed maar de bergschoenen vond ik wat minder omdat we een stuk door het water moesten en ik de rest van de tocht met klotsende schoenen verder moest.
Eenmaal thuis, na 6 uur non stop lopen met een hoofd zo rood als een tomaat en verschrompelde oma voeten (aangezien ze uren nat in een schoen zaten) heb ik een heerlijke koude douche genomen. In de avond kon ik niet meer lopen aangezien ik mijn knie een beetje geforceerd heb.. oeps….
De hostel eigenaar, een 50 jarige man, heeft mijn knie gemasseerd en vroeg me daarna ten huwelijk. Zei dat hij me de kans wilde geven om in Brazilie te kunnen wonen…. ik heb vriendelijk bedankt.

Elize:

Ach, al met al komt het neer op 1 ding: "Don't order a cocktail named COCO LOCO!!"