Natural high on Pesos, Euro's, Dollares en Reales

veeels te gaar om te schrijven. Hele nacht in een nachtbus en nu op een vies en rumoerig busstation in een internetcafe. maaarrrrr; WE ZIJN IN BRAZIL!!! Vraag niet hoe we er gekomen zijn, later meer!

Na een periode van lichte depressie, ziekte, opleving en een bezoek van Nuri zijn we weer back in the game!! La Paloma was voor een paar weken helemaal chill. Een surfershotspot in Uruguay waar het leven zeer tranquielo voorbij ging. Eline heeft hem ff geknald met dagelijks spaanse lessen terwijl Nuri en ik niet meer deden dan zon, zee, strand en asados (BBQ time baby!).
Verder was onze workaway expierence ook perfect. De eigenaresse van het hostel was van onze leeftijd, hield van surfen en wist eigenlijk niet zo goed wat voor werk ze kon geven. Dus heeft Eline vooral hele dagen met haar gechilled en meegegaan naar parties. Aangezien ze na 11 jaar weer single was kon ze eindelijk weer de slet uithangen dus kreeg Eline hele verhalen over haar nieuwe Toyboys. Helemaal leuk!

Nuri ging weer terug naar Amsterdam en wij vertrokken richting Florianopolis. Onze eerste stop was Cabo Polonio, 40 km. van la Paloma in Uruguay. Een gehucht zonder stroom en stromend water. Pal aan zee met allemaal zelf geknutselde huisjes en hostels. s'Avonds zag je een prachtige sterrenhemel en kwamen de zeeleeuwen op de rotsen zitten. Stinken die beesten! niet normaal. Maar we hebben wildlife gezien!!

Eline: Wat heerlijk als je de tijd en dagen vergeet, Que Estillo! Het enige minpunt was dat ik me afvroeg of me zus nou gister, vandaag of morgen jarig was… Maar Fjoe!! Toch op tijd :) Ik zit hier op een porch in Cabo Polonio en zo goed als OP het strand. Het dorpje lijkt net een festival setting met een marktje en eigen gebouwde hutjes en huisjes. Geen verharde wegen, veel paarden en wat mij helemaal goed bevalt is even geen internet! Jaja een leven zonder is echt mogelijk. Deze plek doet eigenlijk niets anders dan je tot rust brengen, HERMOSA!

Elize: Onze travelflow wordt steeds meer stoned. We nemen alles zoals het op ons afkomt en flowen op het moment. Maar dan kom je soms voor rare verrassingen te staan. Zo stonden we op het verlaten busstation van Cabo Polonio zonder geld aangezien daar geen ATM bleek te zijn. Toen was er een vreselijk lieve vrouw die mijn laatste 15 euro kon wisselen in wat pesos. Net genoeg geld voor een bus naar de bewoonde wereld! Een bus naar het grensdorp Chuy, de ene helft van de weg is Braziliaans, de andere nog Uruguayaans. De bus liep leeg en wij bleven als schapen zitten toen de buschauffeur ons duidelijk maakte dat we al in Chuy aangekomen waren.

Eline: beehhhh behhhhh oja uitstappen! De geluksfactor is echt AAAAAN.

Elize: Bij het toeristencentrum werd gezegd dat we een taxi naar de Uruguayaanse Migratie moesten nemen en vervolgens stempels halen bij de Braziliaanse Migratie. Een Braziliaanse Hottie zette onze stempels en we waren officieel in Brazil Tropical!
En toen kwamen de uren en uren die we in chuy doorbrachten voordat de nachtbus vertrok. Uren die voorbij gingen door het rondslenteren langs kledingwinkels met paspoppen met gigantische billen, het neerstrijken in wegrestaurantjes en weer opnieuw langs de bank omdat we al ons geld aan het uitgeven waren.
Dollars en Reales, we zitten helemaal goed dachten we. Uiteindelijk nog de avond gespendeerd in het restaurant Don Quichotte en de rekening betaald in Reales. Om kwart voor elf bij een onguur busstation, waar de nachtbus om elf uur zou vertrekken, bleek dat we de tickets niet in dollars konden betalen. Fuck! Niet nog langer in chuy toch? Onze overlevingsmentatliteit kwam naar boven en we renden in het donker met onze backpacken richting het centrum. CAMBIO? CAMBIO? Soms zijn er van die mannetjes op straat die je dollars kunnen wisselen.

Gelukkig hadden we vrienden gemaakt bij Don Quichotte waar ze in rap tempo konden wisselen. En zo kwamen we weer perfect op tijd bij het busstation waar we gelijk wegreden. Nachtbussen….. je komt er toch altijd compleet verkreukelt en van de wereld uitgestrompeld! Niet een aanrader.

Eline: Shit! in de nachtbus mijn vest vergeten mee te nemen, en die akelige airco ook altijd, kkkkkoud!
Oke 7 uur s'ochtends komen we aan in Porto Alegre. Mega druk, rare sfeer en je voelt gelijk dat het opletten geblazen is voor je spullen. Met een waas voor ogen stappen we uit de bus op zoek naar een toilet. Hatsa splash water in ons gezicht, oogkoek verwijderen, tandenpoetsen and ready to shine in Porto Allegre, waar we nog zo'n 6 uur moeten wachten op de volgende bus richting Praia do Rosa. In het toeristeninformatie centrum mogen we gratis internetten en de mevrouw achter de balie, die ruikt naar een potje markt parfum, wil ons maar al te graag vertellen hoe AMAZING Porto Alegre is. Ze brabbelt er een soort uit haar hoofd geleerde engelse tekst uit waarin ze restaurants en tourbussen aanprijst. Er is geen spelt tussen te krijgen en we kunnen niets anders doen dan deze wulpse tante haar engelse taal momentje te gunnen. We bedanken vriendelijk en doen een poging om de stad te verkennen maar al gauw merken we dat deze plek echt niks voor ons is. Super heet en veel te druk. Zonder enige kennis van de Portugese taal proberen we in het Spaans een cappuccino te bestellen.. dat lukt nog net. Oke weg uit die stad en maar verder wachten op het ongure busstation.
Uiteindelijk in de bus slapen we heerlijk en daardoor gaan de uren snel voorbij. Het landschap wordt steeds bergachtiger, de zee steeds blauwer en op de reclameborden langs de weg staan zowaar, volle vrouwelijke modellen! dat is weer eens wat anders de de 15 jarige graatmagere modellen die je in Nederland ziet. Brasil!

Elize: Na een lange reis hielp een taxichauffeur ons met het vinden van onderdak in Praia do Rosa, een vriendin van hem die huisjes verhuurde. En OMG! We hebben een geweldig huisje, 5 minuten van zee, allebei eigen kamers en badkamers, een porch om het huis heen met hangmat en BBQ. Dit alles voor 25 euro per nacht. Helemaal chill! Straks lekker naar het strand, het weer is prima, warm met een zacht windje. This is the life!