this is the FINAL COUNTDOWN!!

27 feb.

Wauw, het is alweer 27 februari, soms vergeet ik zelfs dat kerst en oud en nieuw al geweest zijn. Nog ruim een week in dit land!

Yuki is vandaag gearriveerd! Mijn vriendin van Tama University! Zij heeft nu vakantie en komt ook om bij Kuno's studio een kijkje te nemen. Samen hebben we ons gezellig genesteld in het kleine appartementje en kijken films al taart etend. Morgen vertrekt zij naar familie hier in de buurt, en zal ik teruggaan naar Tokyo. Ik heb het wel weer gezien in Arimatsu. Het is een geweldig oud stadje, met een hechte shibori community, maar de mensen zijn hier ook een beetje klein denkend. Dus na 10 dagen Arimatsu is alle kennis wel vergaard. Vandaag was wel zeer interessant, er was een lecture georganiseerd over giftige verfpigmenten. Met zo'n 10 mensen uit de textielindustrie zaten we in een oud houten huis met aan de wanden de antique shibori kimono's. Het doel van de lecture was om mensen bewust te maken over de giftige verfstoffen.
Yuki kon gelukkig alles voor me vertalen. Interessant om te zien hoe een probleem in groepsverband wordt opgelost in Japan, en interessant om te horen over de verfpigmenten aangezien ik me hier in wil specialiseren. Een meeting in Japan verloopt zeer harmonieus en respectvol. Een formeel begin, mensen luisteren braaf en aandachtig. Een vraag wordt enkel gesteld als daar de ruimte voor gegeven wordt. En zoals altijd in Japan; Geduld is een schone zaak. Ik zat na een uur te wiebelen op mijn stoel en merkte dat mijn concentratie duidelijk afnam, de rest leek hier geen last van te hebben. Ik vraag me altijd af of Japanners een langere concentratieboog hebben, of dat het pure beleefdheid is.

Morgenavond de nachtbus. Ik zal Nozomi bellen of ik weer bij haar kan blijven in Kamakura, dichtbij Tokyo.

Ik merk dat ik Seki meer mis dan ik had verwacht….

1 maart,

heerlijk gezellig in een hostel voor een nachtje! morgen naar Nozomi. Elke keer als ik door Tokyo reis is het een teug adem halen, verstand op nul en me storten in de mensenmassa. Nu weer in kamakura aan zee, ik ben duidelijk geen stadsmens.
Het hostel is super fijn, met een groep rond de vuurplaats in het oude huis. Vanavond gaan de meesten naar een techno party in de stad maar ik blijf lekker hier.
Gisternacht de nachtbus vanuit Arimatsu terug naar Tokyo, afscheid genomen van Yuki, al zie ik haar de komende week nog even. We hadden nog een interessante lunch samen met Kuno waarbij we spraken over Design, hoe alles met elkaar in verbinding staat, de toekomst, bewustzijn. In ieder geval, het was weer zeer inspirerend!
Onder de hand heb ik een manier van communiceren ontwikkeld waarbij ik uitbeeld wat ik zeg. Het werkt goed, overal waar ik kom heb ik gelijk goeie gesprekken. Maakt dat ik Japans leren niet als prioriteit zie….


2 maart

Wat een prachtdag! Een lichte kater, maar stralende zon, dus niet klagen! Gister lang gepraat met Jun, die 5 jaar lang op zijn motor door Japan reisde.
Na een warme lunch bij Nozomi's buren nu zittend aan zee met de geur van de lente in de lucht. Het klimaat is hier hetzelfde als Amsterdam dus het zal makkelijk omschakelen zijn. Iriomote was echt vochtig en warm.

Veel surfers, en ik krijg ook verlangst om weer de zee in te duiken. Als je niet beter zou weten, zou dit gewoon Scheveningen kunnen zijn. Daarom voel ik me ook zo fijn in Kamakura, het is echt een "in between place" tussen Japan en Europa. Geen wonder dat Nozomi hier woont.
Allemaal schattige designwinkeltjes, en leuke koffieshops, ontspannend!

5 maart,

Wakker wordend in het huisje van Nozomi, alleen. Zij is nu in Osaka en ik mocht mijn laatste dagen in haar huis blijven. Om twaalf uur een lunchafspraak met vrienden uit Ishigaki, maar ik denk dat ik het ga afzeggen. Gister was echt een volle dag, vol met indrukken, dus ik heb echt zin om lekker met mezelf naar zee te gaan.

Het was geweldig leuk, gister alle belangrijke docenten van Tama University gezien voor een afscheidslunch in het centrum van Tokyo. Ook Tomoyuki was daar, de jongen met wie ik levens wisselde. We kwamen erachter dat we jarig zijn op dezelfde dag, bijzonder.
Heel fijn om alle leraren te zien, mijn verhalen te vertellen over Iriomote en Arimatsu, goed om het zo af te ronden. Yuka heeft nog een belangrijk contact voor me in Brazilie voor de banana fiber, die ik daar kan opzoeken.
Ik had Mayu gevraagd of ze een afspraak voor ons kon maken bij een Natural Dye Company in Tokyo, dus 'smiddags gingen we met z'n vieren op bezoek. Yuki kwam gelukkig ook, wij zijn echt collega's op textielgebied en delen dezelfde interesses. Ook al zijn we beide jong, we voelen beide een plicht om in de toekomst iets te betekenen voor duurzaam textiel.
Het bedrijf in Tokyo lijkt erg op het bedrijf waar ik in Brazilie heen wil, niet alleen natuurlijke pigmenten voor kleine schaal, maar het grotere plaatje, samenwerking met modeontwerpers en textielbedrijven.

Een lieve man en het hart van het bedrijf, kwam ons uitgebreid vertellen over zijn filosofie. Zo prachtig, we werden er allemaal stil van. Holistisch denken; " Als ik een roos op textiel print, dan wil ik ook dat de kleur van de roos komt!" Het ging hem niet om de perfecte scheikundige formules, maar om het verhaal, de meerwaarde van textiel wat in relatie staat met de natuur. De kracht van de natuur, de energie die er vanuit gaat, om dit over te dragen op het textiel, het dagelijks leven te beïnvloeden. Zucht, dat maakte ons warm van binnen!

Toen we zijn laboratorium inliepen, was de lucht als een frisse lentemorgen. Zo'n verschil met de zware benauwende lucht die in Kuno's studio hangt, waar het letterlijk zoeken naar zuurstof is.

Daarna weer uren reizen, trein in, metro uit. Tokyo; gekkenwerk! Ik moest mijn koffer ophalen bij Tomoyuki, om daarna weer naar Kamakura te gaan. Nu heb ik alle troep in Nozomi's huis verzameld en zit serieus te overwegen om alles in de fik te steken! Niks geen gedoe met 35 kilo bagage, gezeul… Maar goed, ik zal morgen de tijd nemen om alles uit te zoeken en enkel het noodzakelijke mee terug te nemen.

Vanavond naar een textielstudio van een belangrijke vrouw die haast een soort van ambassadrice is van Japans textiel. Ze is hoofd van Japan International Textile Affairs of weet ik veel wat. In ieder geval werd ik in december aan haar voorgesteld. Super energieke vrouw die me vol enthousiasme uitnodigde om bij haar langs te gaan en me later een email stuurde dat ik haar niet moet vergeten!

Dus daarom wil ik nu alleen maar naar zee, Allemaal contacten, afspraken, zoveel goeie dingen, maar ik ben een mens die zich af en toe in afzondering moet opladen, en daar is het nu tijd voor!


….. oh my goodnessssss!!!!! Net terug van het bezoek aan Hiroko Watanabe! Ze blijkt een soort Godfather op textielgebied te zijn!!! Niet normaal, ze is de oprichtster de Textile department in Tama, ze is hoofd van Japan International Network, International Shibori Network, kent IEDEREEN, alle designers, alle exposities die over de hele wereld gaande zijn. Diep, diep, diep respect!

Yuki vroeg gister of ze ook mee kon komen, dus last minute ontmoette ik haar bij het station. Samen liepen we naar de studio/gallerie/huis van Hiroko Watanabe. Ontworpen door een super bekende Japanse Architect, een vriend van haar. Aangekomen in haar studio, wanden vol boeken, werden we geloodst naar een kamer waar we thee en Japanse heerlijkheden geserveerd kregen.
Hiroko kwam net uit Finland en France en Yuki vertelde haar dat ze vanaf september een exchange met Finland gaan doen.

Yuki and me; Powerteam in the house!! Niet normaal, Yuki en ik vullen elkaar echt perfect aan, beide weten we onder de hand een hoop doordat ik heel Japan ben doorgereisd, en Yuki alle kennis slurpt als een spons. Dus we hadden een prachtig gesprek met Hiroko over het leven, Japan, reizen, textiel, de toekomst! Samen met haar op de foto gegaan en afscheid genomen. Yuki en Hiroko zijn nu samen naar een textielsymposium (die Hiroko georganiseerd heeft), en ik ben teruggegaan om mijn tas te gaan pakken.

Morgen naar een expositie van Junichi Arai, een gratis VIP kaartje van Hiroko gekregen voor de tentoonstelling. Wat een avond, wat een avond… Ik heb echt ontdekt hoe netwerken in elkaar steekt. De wereld is klein en groot tegelijk, iedereen kent elkaar, alles staat met elkaar in verbinding, over de hele wereld!

Misschien wordt het tijd voor een nieuwe garderobe, een collectie kleren zonder gaten kan weleens broodnodig zijn!

6 maart

Met veel moeite alles ingepakt, boven op de koffer gaan zitten en met al mijn kracht de rits dichtgetrokken. Mijn laatste dag was rustig, al moest ik wel weer 3 uur in de trein zitten om naar de expositie te gaan, het was het waard. Junichi Arai was de leermeester van Kuno in de shibori, dus nu ik zijn expositie heb gezien is het verhaal rond. Hiroko Watanabe zei me gister; "Als je langer was gebleven had ik je kunnen voorstellen aan Junichi". Volgende keer beter..

Prachtige zon, dus ook nog even naar zee geweest. Helaas vergeten om souvenirs te kopen, elke keer uitgesteld en nu zijn de winkeltjes al dicht. Shit…ik hoop dat jullie genoegen nemen met mijn thuiskomst. Een man sprak me nog aan op straat, en wenste me een goede thuisreis morgen.

Japan, met vele emoties kijk ik terug op de afgelopen periode. In september aangekomen; onbevangen, onrustig, zoekend, worstelend een weg door Tokyo. Diepe contacten, maar ook stress, niet mijn ritme, niet mijn cultuur. Een huisgenoot die me met moeite in het Japanse stramien wou plaatsen. Blijven lachen, blijven ademen.
En toen Iriomote, de wilde natuur deed me tot rust komen. Het was een thuiskomen na Tokyo, en ook al miste ik hier trommels en expressie, het ritme van eb en vloed, de wind door de bananenbomen, maakte dat ik het eiland in mijn hart sloot.
Arimatsu was belangrijk voor de toekomst, vanaf nu kan ik mijn shibori netwerk altijd gebruiken. En dan mijn laatste week in kamakura en Tokyo, alles kwam bijelkaar, alles mooi afgerond, maar tegelijkertijd een open einde. Een verhaal wat zeker een deel 2 zal krijgen. Hechte relaties, paden die in de toekomst weer zullen kruisen. Ik heb kanten van mezelf ontdekt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Zoveel bagage mee terug, een koffer die veel te zwaar is, een lijf wat zo'n 10 kilo meer weegt, maar een hart dat gevuld is met liefde en tevredenheid.

Japan, ik geef je mijn glimlach!


…huilend op narita airport….. ik mag niet vliegen vandaag! Ik had een retour ticket gekocht van Aeroflot, was veel goedkoper dan een enkeltje. Maar aangezien ik de heenreis niet gebruikt heb, is de terugreis niet geldig. KUT!!! Ik barste gelijk in huilen uit toen ze me dit vertelden. Ik telde echt de uren af tot dat ik weer in Nederland zou zijn..
Nu moest ik een nieuw ticket kopen, 800 fuckin euros, en kan ik morgen vliegen. Dezelfde tijd. Dus dat is nu een nacht doorbrengen in een Narita hostel. Ik denk dat ik straks maar even naar de tempel ga om mijn rust terug te vinden.

Zoveel emoties, zo moe, tranen en tranen!

kus voor jullie!