Van klein paradijs naar stress metropool

6 feb.

ANTICLIMAX! Wat moet ik toch met mijn energie in dit land?! Ik voel me zelfs te wild voor dit eiland. Er zou vanavond een feest zijn om het rijstseizoen te vieren maar ik trof enkel een paar dronken mannen in een tl verlichte community hal die me net iest te hongerig aankeken. Ik wil dansen, expressie graag; musica cubana por favor. Het verbaast me niks dat ik 6 kilo ben aangekomen in dit land, ik kan letterlijk mijn energie niet verbranden. Dan maar naar buiten en in de stromende regen een avondwandeling gemaakt.

Hier op het eiland hebben ze voor elk klein ding wel een ceremonie of festival, hartstikke leuk maar het is allemaal zo formeel. Ze kunnen niet spontaan hun Sanshin (gitaar) pakken en losgaan. Alles is zo georganiseerd. Geweldig als je iets wil ondernemen maar een ramp als er iets te vieren valt.
Soms heb ik het gevoel dat ik op levensgeniet missie ben, alsof ik Japanners moet leren loslaten. Die fixatie in hun hersens is soms zo vermoeiend...
Tegelijkertijd leer ik ook zoveel van de Japanse cultuur, het groepsdenken, hoe mensen met elkaar omgaan. Alles in harmonie, alles krijgt aandacht, in detail verzorgt, liefde en toewijding, alles is rond, een eenheid.
Zelfs het opstaan in de ochtend gaat collectief. Om acht uur galmt er elke dag hetzelfde deuntje over het eiland; Rust en Regelmaat.

Morgen de rum destilleren en dan 'avonds naar het marathonfeest, tevens mijn farewellparty!

Ik hoop dat Seki mij niet teveel gaat missen. Ook ik had een fijne tijd met hem maar hij zei me gister dat dit zijn gelukkigste periode uit zijn leven is. Ik heb in ieder geval een hoop van hem geleerd, onder andere hoe het voelt om als vrouw op handen te worden gedragen. Vanaf nu geen lapzwansen meer, maar mannen die voor me zorgen en veiligheid bieden!

10 feb.
mmmmmm, ik faal heel hard met vertrekken vandaag! Gisteravond marathon/awamori party gevolgd door "rum tasting party", dus vandaag rustig aan. Alles op mijn gemakje opruimen en schoonmaken zodat ik morgenochtend fris en fruitig kan vertrekken. Al vraag ik me soms af of het überhaupt lukt dit eiland te verlaten.

Nu ff een middagdutje, dan zal ik straks schrijven over de "uta' (sjamaan) die ik vandaag ontmoette...

...zittend aan zee, mijn laatste keer fietsen over het eiland. De marathonparty was precies wat ik ervan had verwacht; veel eten, drinken en op het moment dat iedereen uitzinnig begon te dansen op een lokaal nummer, keek de voorzitter op zijn horloge en binnen 5 minuten was het feest afgelopen. Waarom? waarom?
Alles was diezelfde avond nog opgeruimd en schoongemaakt alsof er nooit een marathon geweest was.
Toen naar Takasosensei gereden om daar de 'rum tasting night' te houden. Hij had een prachtig instrument gebouwd om de alcohol te destilleren. Aan een rijpingsperiode voor de rum doen we niet, pure alcohol met vanille/kaneel water en drinken maar! Gierend van het lachen de ene fles met de andere gemixt, een tafel vol kopjes rum, suikerbier en awamori.
Vandaag ben ik druk mijn flesjes aan het uitdelen, die blij ontvangen worden. Hiroko had ons uitgenodigd om met de Uta (sjamaan) mee te gaan om het groeien van de rijst te zegenen.
Dat was zeer bijzonder, middenin de jungle in een klein tempelhuisje waar de Uta eerst lange tijd ging bidden. Toen mochten Yumiko en ik het eten offeren en uitdelen volgens een bepaalde orde. Ik moest buigen, de rijst schudden en van elk soort voedsel er 1 op het bord leggen. Het is maar goed dat ik nu bedreven ben geworden in het eten met stokjes, iedereen keek toe hoe ik en Yumiko het eten opdienden.
Daarna awamori erbij, de Sanshi (gitaar) en rijstliederen zingen, heel mooi!

Kinze kon het weer niet laten om aan het eind over de Ochocho te vertellen. Een karakter uit Holland in het jaarlijkse festival die vrouwen lokt... waarom deze figuur uit Holland komt mag Joost weten.
In ieder geval, Kinze heeft grote lol in het feit dat ik nu ben; De Ochocho is 300 jaar alleen geweest, nu kan jij hem vergezellen!" Ik lok volgens hem net zoveel mannen als de Ochocho vrouwen lokt. oké Kinze, we weten het nu wel..

Morgenochtend ben ik echt van plan te vertrekken!

11 feb.
Aangekomen in Ishigaki, een ijsje etend op dezelfde plek war ik 20 december zat. Toen nog vers uit Tokyo, nu mijn hart gevuld met prachtige herinneringen, warme contacten. met lood in mijn schoenen ging ik vanochtend de deur uit, vaarwel Iriomote, vaarwel Seki, vaarwel paradijs.
Net een brief opengemaakt die Seki voor me getekend/geschreven heeft, zucht... heel speciaal. Kwam erachter dat ie ook nog een klein maandsalaris geld in de envelop heeft gestopt, sjezus, hij heeft echt een hart van goud. Ik ga hem zeker missen, hij voelt als een leeuw die over me waakt en me heelt.

Zoveel lieve mensen ontmoet, zoveel warme knuffels gekregen. Ook al spreek ik geen Japans, de taal van het hart zegt zoveel meer. Iriomote is vanaf nu een plek die zijn deuren wagenwijd voor me open heeft staan.

Nu mijn laatst nacht in Ishigaki, waar mijn schelpenverzameling ligt en als het goed is de kerstkaart van mijn zus en Andrew.

Afscheid nemen valt me zwaar, maar dat is een goed teken. Verbinding is gemaakt!

12 feb.
Warme zon, vanochtend nog een ochtendduik gemaakt, nu wachtend totdat het vliegtuig gaat opstijgen.
Gon kwam me nog achterna gesjeesd met mijn vergeten leren jack. Maar goed ook, het is een graad of 4 in Tokyo en ik kom vanavond laat aan. Gister mijn Iriomote Rum uitgedeeld aan de mensen van het hostel, Gon zag hier wel toekomst in, wie weet!

De kerstkaart ontvangen, Joah's stralende gezichtje deed mijn hart smelten en nog meer verlangen naar thuis.
Nu wordt het een periode van overal en nergens slapen. Bij vrienden, verschillende plekken in Tokyo, nog een week of twee naar Arimatsu voor de textielkunstenaar, dan weer terug naar Tokyo, nachtbussen.... puur en alleen om mijn textielcontacten nog net iets meer uit te breiden.

13 feb.

In de trein; op weg naar hashimoto, mijn Tama University plek en tevens opslag van alle spullen. Tomoyuki is op reis dus ik kan zijn kamer weer innemen. Al ben ik van plan niet te lang hier te blijven maar naar Kamakura te gaan, aan zee. Geen stress door huisgenoten, lijkt me beter.

Vanochtend werd ik wakker in Narita, dichtbij Tokyo Airport. Dwalend door dit stadje kwam ik bij een enorme tempel waar de monniken net hun vuurritueel begonnen. Een gigantische drum deed de tempel beven en gaf me kippenvel.
Ik bedankte de goden, de laatste keer dat ik een vuurritueel meemaakte wenste ik voor een man die mij kon helen. Toen kreeg ik als boodschap dat als er rust in mijn leven keerde, het antwoord zou komen. Het bracht mij iriomote en Seki.

Net in de trein kwam er een vrouw naar me toe die me spontaan snoep gaf en me geluk in mijn leven wenste. Iriomote heeft mijn hart naar Japanners geopend. vanaf nu is er verbinding.

Toch voelt het als een koude douche terug te zijn in de bewoonde wereld en ik probeer bij de kern te blijven; We zijn allemaal mensen met een hart, op dezelfde aarde, in hetzelfde universum, we zijn allemaal opzoek naar liefde en erkenning.

Meer en meer krijg ik het gevoel alsof ik in de toekomst ergens voor bedoeld ben. Een schakel tussen Oost en West, Latijns Amerika. Het is nu nog een losse puzzel maar zoals ik al zei; Tijd zal leren waar ik nodig ben.


....'savonds, huilend achter mijn computerscherm. De Tokyo stress maakt alweer bezit van mijn lichaam. Toen ik net in de rij van de supermarkt stond, merkte ik dat mijn ademhaling alweer hoog zit. Gespannen spieren. De lucht is hier ook anders, los van het feit dat het een stuk kouder is voelt het hier letterlijk kil. De energie die mensen met zich meedragen is gesloten. Het kost me hier veel meer inspanning om verbinding te maken. Ik merk dat ik hier echt niet te lang moet blijven, dit kan niet goed zijn voor een mens. Tokyo, wat doe je toch met me??


Ik tel de dagen af totdat ik weer voet op Nederlandse bodem zet!! kussss