Gemengde Gevoelens en Geniale ingevingen
Blijf op de hoogte en volg elize
04 Februari 2013 | Japan, Ishigaki
In de studio, iedereen hard aan het weven, stilte, alleen de radio laat haar muziek klinken; Spaanse boleros.
Woorden zijn zo overbodig op dit eiland, het is zo magisch, zo onbeschrijfbaar. Dit eiland leert me niet over het leven, dit eiland leert me te leven. al kan ik mijn drang te schrijven vandaag zeker niet onderdrukken. Gister keek ik de dvd `Gaia symphony` waarin mensen over de hele wereld geportretteerd worden. Mensen die leven, mensen die bestaan. Zo ook zijn Ms. Ishigaki en Kinze geportretteerd, ronduit prachtig. Textiel in harmonie met de wind, golven, de wortels van de aarde. Kinze als Jungleman met zijn kapmes naarstig opzoek naar kuuru wortels om mee te verven. Ms. Ishigaki als bloemrijk figuur, de ene na de andere prachtige textiel uit het verfbad halend. Ik heb de dvd nu op usb dus zal hem bij thuiskomst laten zien.
Stranden vol kleine krabbbetjes die binnen 2 seconde verdwijnen. elke keer als ik ze zie ren ik erachter aan maar nooit staan ze op de foto. Ze graven zich razend snel onder het zand. roofvolgens statisch hangend boven zee, om dan ineens naar beneden te duiken en met vis boven water te komen. Mijn huis hagedis die me `savonds gezelschap houdt.
Ms. Ishigaki is vorige week samen met Yoko naar Tokyo gegaan, om ook langs Tama te gaan waar ze over het Basho project van Tama heeft geleerd. Nu begrijpt ze ook beter waarom ik hier ben, ontwikkelingslanden kunnen baat hebben bij het werken met het `restproduct` banaan. Dat deed ons tijdens de lunch praten over `het nieuwe bewustzijn` zoals ik het noem. mensen realiseren zich dat we anders met de aarde om moeten gaan, een nieuwe levensvorm moeten creeren een andere levensstandaard. Alles is aan het veranderen, de wereld is in beweging. Dit te delen met Ms. Ishigaki, een 74 jarige vrouw, is geweldig. Ook zij ziet steeds meer het grotere plaatje.
Net kwam er een vriend van de familie weer een cake bregen, elke dag eet ik zo`n 3 verschillende cakejes. Iedereen loopt hier binnen om elkaar lekkernijen te brengen. Toch begin ik verlangst te krijgen naar mijn leven in Amsterdam. Toen ik vanochtend over de Mangroverivier fietste betrapte ik mezelf erop dat ik met mijn gedachte in Tram 13 zat, opweg naar Geuzenveld. Ik voel me fijn en gewaardeerd op het eiland, toch blijf ik het meisje uit Orlanda; een bijzonder fenomeen. Ik mis mijn vrienden en het zou geweldig zijn om met een leuke groep in de toekomst op zo`n plek te wonen.
Tijd is tijdloos hier, jaren lijken dagen, dagen lijken jaren. Het is vaak niet te raden hoe oud mensen zijn, iedereen lijkt eeuwige jeugd te hebben.
Ik hben een aantal avocadopitten aan het kweken waar Seki de Sushichef voor zal zorgen. Als ik dan terug kom kan ik tenminsten tofu met guacemole eten!
Dit eiland is mijn verbinding met de Japanse cultuur, het blijft Japan, het blijft conformeren. Ook hier begin ik de druk te voelen me `goed` te gedragen nu ik meer in de community integreer. Soms moet ik lachen, ik ben nu zelfs met een Japanner aan het daten om de integratie compleet te maken. Ik ben bang dat Seki mijn meer gaat missen dan ik hem.
Gister tijdens het avondeten had ik een fles rode wijn gekocht en zaten we te genieten van wel 10 verschillende schaaltjes Japanse gerechten. Toen Kinze hoorde dat ik in mijn bikini had gezwommen -zeer uitzonderlijk in de `winter`- heeft hij het nu in zijn hoofd gehaald dat ik de marathon op 9 feb. in mijn bikini ga rennen! wij lachen! Ergens klik ik perfect met mensen op dit eiland, hun Japanse beheersing, mijn ontstuimige onbevangenheid.
Er gebeuren zoveel mooie dingen dat het soms lastig is ook los te laten. Ik word soms zo enthousiast van de mogelijkheden op aarde, wat is mijn plek op deze wereld? Hoe kan ik iets betekenen? Ik moet mezelf in bedwang houden, de tijd zal leren waar ik nodig ben.
Om alles los te laten zet ik `savonds muziek op in een lege studio als iedereen naar huis is. De braziliaanse samba en Afrikaanse trommels laten mijn lichaam dansen en waan ik me even in alles behalve Japan.
Morgen een tocht naar ishigaki, het andere eiland waar ik met kerst zat. Yoko en Yumiko geven daar een workshop `kaleidoscoop maken` bij een permaculture farm. Spacy!
28 jan.
Ohhhh ik weet nu al dat ik dit eiland Iriomote vreselijk ga missen. De ongerepte wildernis in combinatie met Japanse vreedzaamheid, liefde en respect voor elkaar.. zucht.
Zaterdag en zondag waren we op Ishigaki en hoe mooi dat eiland ook is, daar is nog bewoonde wereld. Supermarkten, hippe winkeltjes, een hele hoop spirituele hippie hordes uit tokyo, zoals ik al zei; Een klein Ibiza. Iriomote is veel rauwer, regenlaarzen aan en hup het land op. Alles is veel kleinschaliger en iedereen heeft een bepaald nederig gevoel naar de krachten van de natuur. Het is nog een stuk primitiever hier. Miho, een vriendin van Yoko, reed ons twee dagen lang rond in haar groene autootje in Ishigaki. Van de ene cakeshop naar het andere broodwinkeltje. Ik kan me soms zo verbazen over hoe mensen hier flippen op voedsel. Er zijn serieus reclames over wortels op tv waarbij ze doen alsof de wortel 1 of ander godsgeschenk is. Het is ergens wel schattig, deze naieve aanbidding voor voedsel, maar kom op ; het is eten! Als ik hier de tv aan zet gaat alles maar dan ook echt alles over eten. Het woord Oshi! -lekker- valt zo`n 20 keer per minuut. Net een half uur lang een programma over gepofte aardappel gekeken, waarbij de ene na de ander figuur de aardappel proeft; OSHI!!! Je krijgt bijna zin die aardappel door hun strot te duwen!
Japanners, gestoord blijven ze wel.
Gister hadden we een feestje bij Takaso sensei (de plantenonderzoeker) georganiseerd, rode wijn gekocht en op een gegeven moment stonden we met z`n 4-ren te dansen op motown nummers, misschien leren ze dan toch hoe het leven te vieren!
toen ik even later naar het guesthouse ging om bij Seki langs te gaan, lagen er 2 mannen uitgepaast in de lobby, ook zij waren aan de rode wijn. ORLANDA!!! werd er geroepen, en ik werd uitgenodigd met hen verder te drinken. Ik drink ze met gemak onder de tafel!!
29 jan.
...zittend aan zee, de zon warm op mijn gezicht, de golven zachtjes kabbelend, mijn banana haakwerkje erbij, ZEN!! Ik heb ff overlegd met Takaso sensei en binnenkort gaan we samen naar de enige bruine suiker boer op het eiland. Bruine suiker wordt veel gemaakt op de eilanden hier, suiker maar geen rum, daar ga ik verandering in brengen!
Vanavond gaat Seki voor me koken, dus ik verwacht niks anders dan vis op het menu.
4 feb.
Shit, tijd glipt tussen mijn vingers door, alweer 4 feb. En 10 feb. vertrek ik van dit eiland... zucht.. ik heb allemaal onafgeronde banana projectjes. Vandaag super klam en zweterig weer dus dat bevordert de activiteit nou niet bepaald. Mijn rum project gaat geweldig! Samen met Takasosensei zijn we naar de bruine suiker boer gegaan waarbij we een uitgebreide rondleiding kregen, inclusief het continue proeven van de verschillende stadia suiker. Heerlijk, maar slecht voor mijn suikerverslaving. Een grote dikke boer die uren lang in een enorme suikerpot stond te roeren, buiten stond de trekker met de verse sugarcanes die van het land kwamen. Twee wilde zwijnen in een kooi, wachtend op hun dood.
Daarna een lading suiker en suikersap gratig meegekregen om mee te experimenteren!
Takaso sensei is geweldig, een lichtelijk excentriek figuur, buiten heeft hij de Nederlandse vlag in bloemetjes laten groeien. Hij kijkt met weemoed terug op zijn studietijd in Nederland.
Maar goed, de rum. Takaso sensei was gelukkig goed voor het denkwerk, samen met Yumiko heb ik een label ontworpen en Seki maakt voor mij kleine flesjes met schattige kurkjes. Alle ingredienten zijn er dus, nu alleen de rum nog. Het oude woord voor Iriomote is Irumote, perfecte naam lijkt me zo; iRUMote...
Ik zal jullie volgende keer laten weten of het een geslaagd experiment is geworden. Nu moet ik echt wat gaan doen, banana vezel koken en daarna toch nog even langs de kustlijn lopen, haren in de wind en gezicht in de zon!
kusssss!
-
04 Februari 2013 - 16:22
Max Van Der Laan:
Elke keer is het weer een genot om je verhalen te lezen, Elize. Het is alsof ik er bij ben. Prachtig om te lezen wat je allemaal mee maakt, maar ook hoe dat bij jou binnen komt. Ik krijg steeds meer respect voor je! Klasse hoe je het allemaal doet. Misschien een idee om al deze verhalen te bundelen met foto's tot een leuk boekje? -
04 Februari 2013 - 22:28
Vader:
Dag dochter. Krabbetjes als echtgenootjes en een huishagedis. Biologie zit er ruim in. Nu nog de rum met suiker..hmm rhmm. Vluchten blijft een escape. Sinds wanneer?
Paps -
09 Februari 2013 - 18:13
Bernardo:
Ha lieverd!!!
Wat een vet verhaal weer hey :D Het voelt echt als LEVEN inderdaad. Ondernemend hoor! En tegelijkertijd puur, avontuurlijk en community-stijl. Ohhhh had er GRAAG bij willen zijn ^^^^
Love ya!!!
Berndo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley