Prinses op de erwt

Woensdagavond

Oh dit maak ik weer mee hoor!!! Oke, vanavond dus bij Setsko afgesproken voor een etentje bij haar thuis; dacht ik…..Dus ik stond daar om 6 uur voor haar deur, ongedoucht, een uur en een kwartier in de wind stinkend, oude kleren en een fles wijn in mijn hand. Ik had al enige argwaan gekregen toen ik de "Hashimoto tower" binnen trad en het er super luxe uitzag, inclusief conciërge in pak die vroeg wat ik daar kwam doen. Setsko deed haar deur open en zag er compleet "dressed up" uit, bleek dat haar man ons elk moment kwam afhalen om in zijn super luxe auto naar een nog luxer restaurant te gaan buiten de stad. Het was hetzelfde restaurant waar we met Prof. Daido heen waren gegaan weken geleden, super luxe en mega traditioneel Japans, waar geisha figuren je bedienen in een privé cottage. Een gigantische hoeveelheid aan schaaltjes, bakjes, pannetjes, alles heeft zijn volgorde, zijn eigen sojasausje, geuren en texturen die weer ongekend verrassend waren! We hebben de hele avond gepraat over familie, Setsko en haar man waren afgelopen zaterdag voor het eerst opa en oma geworden! Ze hebben een zoon en dochter van rond de dertig, het was echt een heerlijke avond. Gelachen en genoten! Ze hebben een buitenhuis in de bergen en een buitenhuis op een tropisch eiland bij Okinawa. Das ook super want ze konden van alles vertellen over Okinawa. Elk jaar komt er een tyfoon, elk jaar moeten de huizen weer gerestaureerd, wat een geld en energie moet dat kosten!
Af en toe kan ik me heerlijk onderdompelen in die Japanse verwennerij zonder me ook maar een ogenblik schuldig te voelen over hoe ze mij behandelen. Soms is het een last om continu beleefd te zijn en alles positief te moeten ontvangen, maar zo'n avond als vanavond is gewoon puur genieten, en me het Japanse leven gewoon lekker laten aanleunen! Ik heb ze vreselijk bedankt en na Kyoto zal ik Setsko bellen, ze noemde nog een lijst op van een aantal andere restaurants waar we zeker ook nog heen moeten!! Hhahaha soms is geld hebben zo fijn! Haar man werkt super hard, reist de hele wereld rond, zij zit thuis met haar hondje Francois, zijn geld uit te geven en mij uit te nodigen om mee te profiteren, op een zeer respectvolle manier natuurlijk!!! het leven kan zo heerlijk simpel zijn!

Vrijdagmorgen
Voor 2 euro een heerlijk ananaspudding broodje etend in een Frans aandoend lunchcafeetje. ik betrap mezelf erop dat ik stiekem begin te genieten van dit land… het moet niet gekker worden!

Vrijdagmiddag
Oke, dat moment was van korte duur. Ik ben net school ontvlucht omdat er 2 docenten achter elkaar naar me toe kwamen met de vraag wat ik aan het doen was en dat ik vooral moest opschieten met het verven van garens want ik moet nog meters weven. Jezus al weef ik een paar cm., het gaat mij om de ervaring, en momenteel vind ik het garens verven leuk om te doen. Maar ik ken mezelf, als ik weinig energie heb, dan is de confrontatie aangaan soms iets te veel gevraagd en vlucht ik eerder. Dit is voor het eerst dat ik me echt opgesloten voel hier, geen vrijheid, geen energie om te vechten. Mijn hele trip naar Kyoto is ook een ding, er zijn 3 docenten die van alles aanbieden om te zien daar en met een stapel folders aankomen. En dan heb ik nog niet eens mijn voortgangsgesprekje met Mayu gehad, wat morgen zal plaatsvinden. Mayu is vreselijk aardig maar als er iemand gehaast is en gigantisch veel verwacht, is zij het wel….. vermoeiend. Waarom zijn Japanners ook zo fuckin goed in alles wat ze doen?!

Maandagochtend aangekomen in Kyoto

GEWELDIG!!! Vannacht de nachtbus naar Kyoto genomen, eindelijk weer op reis! Wat een heerlijk gevoel om weer onderweg te zijn! Ook al is het maar voor een weekje, even weg uit Tokyo en alle stress… Via couchsurfing had ik dus een adres geregeld, blijkt dat deze man een heel "Couchsurf-huis" heeft speciaal voor reizigers! De sleutel was onder de brievenbus geplakt en toen ik binnenkwam zag ik 6 paar grote vrouwenschoenen staan! Meer bezoeksters dus! Helena kwam naar me toe en legde uit de zij en 5 andere Russinnen ook in dit schattige huisje verblijven! Helena heeft me compleet welkom geheten en alles laten zien.
Alle muren zijn hier onder geklad met verhalen van reizigers en dankbetuigingen voor Shijo, de host. Nadat we gezamenlijk een bord pap hebben gegeten, zijn de Russinnen nu op weg naar een stadje hier in de buurt. Ik ga nog even slapen in de gezellige woonkamer op een matras in de hoek, en zal straks richting Kyoto centrum gaan om lekker te dwalen! Hopelijk wordt dit een week om alles even van me af te laten glijden!

maandagmiddag

Na een paar uur diep geslapen te hebben en een warme douche in het gezellige CS-huisje, zit ik nu en een klein cafeetje middenin Kyoto, met cheesecake en koffie. Net voor een paar euro een prachtige stof gekocht toen ik toevallig tegen een stoffenwinkel met alleen coupons aanliep. Kyoto bevalt met tot nu toe al zoveel beter dan Tokyo!
Er zijn hier zoveel tempels te bezoeken dat ik vrees er geen 1 te zien. Als de keus en de mogelijkheden te veel zijn, flipt mijn brain waardoor ik dan niks doe. Morgen maar een fiets huren, en een aantal van de 'must see museums' bezoeken die mijn docenten hebben aangeraden. Maar vanmiddag voel ik er alleen voor lekker in het park te hangen, en aan niks meer te denken dan de blauwe lucht, gekleurde blaadjes, de liefde en het leven an zich, ademen, niks meer dan ademen!

…..in het volgende cafeetje
net 'fried fish with rice' besteld voor nog geen 6 euro! Het voelt nu echt als vakantie! Ik ben ook zo blij dat ik heerlijk alleen kan ronddwalen, zonder dat ik conversatie hoef te voeren met wie dan ook, zucht… genieten…. soms ben ik echt zo blij om alleen met mezelf te zijn!
Huizen zijn hier zoveel mooier, zoveel meer authentiek, verweerd hout, smalle straatjes, heel veel lunchcafeetjes, heel anders dan het felverlichte Tokyo.

maandagavond, 19;00

Wow, net thuis in het couchsurfhuis, de Russinnen zijn er nog niet, net een fles wijn gehaald bij de plaatselijke slijterij….nu achter de computer een kaki etend, super lekker fruit is dat! Die hele voedselcultuur van Japan is zo uitgebreid, overal in alle uithoeken zijn eetgelegenheden, bakkerijen, alles meest verfijnd, op het seizoen afgestemd. Elk gerecht, gebakje is werkelijk een stukje kunst. In Tokyo heb ik, op een paar geweldige uitzonderingen na, nog niet heel veel momenten gehad om echt te genieten van het eten, puur door de stress en de gigantische drukte daar. Maar hier kom ik eindelijk tot rust, waardoor ik alles wil proeven! Echt een eetfestijn hier! Ik vraag me oprecht af hoe het komt dan Japanners niet dik zijn, alles draait hier om eten, het bereiden, de entourage. Mijn Japanse facebookvrienden posten ook alleen maar foto's van gerechten.
'sMiddags een paar plaatselijke lekkernijen gekocht en deze opgegeten in het Maruyama Park, terwijl de avond begon in te dalen en het park verlicht werd door warm licht van Japanse papieren ballonnen. Daarna nog door straten gedwaald, smalle kleine straatjes met prachtige houten huisjes, robuust, warm en autenthiek. Alles voelt hier echter, levendiger, mensen zijn wat rauwer, wat minder geordend, geen robotten die uitgeschakeld zijn in de trein, maar mensen die vol enthousiasme met elkaar converseren. Gezichten met een verhaal, kleding afgestemd op het karakter i.p.v. de baan. Geen miljoenen mensen bij een stoplicht, geen massa's en hordes mannen in pak. Hier voel je echt de diepgang van de Japanse samenleving, niet langer alleen vorm en filmset, hier past het en voelt alles een stuk natuurlijker.

Dinsdagochtend

Thee met warme melk, puddingcheesecake erbij mijn net gehuurde fiets voor de deur geparkeerd, weer een dag vol smaaksensaties tegemoet! Ik voel me een beetje als Julia Roberts in Eat Pray Love in Italie. Eten kan zo'n bevredigende bezigheid zijn!
Gister de man van het huis ontmoet waar ik verblijf. Hij kwam langs terwijl ik schoolwerk aan het doen was en we hebben even geklets over Sake, bier en drinkcultuur. Halverwege het gesprek kwamen de Russinnen terug van hun dagtrip en hebben we met z'n allen bier gedronken en Russische snacks gegeten. Vanochtend weer een bord pap van ze gekregen! super lief!
zo, ik vertrek weer, fietsend de vrijheid bevredigend, opliftend licht en lachend! Al zijn dit wel de momenten dat ik Vin mis…..

Dinsagavond,

compleet uitgeteld, vandaag heb ik me dood geshopt. Het idee was dat ik na de bezichtiging van de textielgallerie nog naar twee andere musea zou gaan…. maar niet verder gekomen dan de plaatselijke Nishiki markt, volop veel geproefd, gesnoept en tot mijn grote plezier waren er winkels en winkels, tweedehands winkels, 400 yen winkels vol met de meest prachtige kleding!! Winkel in winkel uit, om uiteindelijk te eindigen met twee simpele t-shirts en een paar oorbellen. Heerlijk om zo doelloos rond te struinen! oh ja, en natuurlijk een hoop prachtige tempels en boeddhistische Zen spirit, maar dat terzijde. Het is in Kyoto nog duidelijker dat mensen leven met de seizoenen, in alle lekkernijen is nu hazelnoot en kastanje verwerkt, alle kleuren van het eten, de kleding, is afgestemd op de herfst. Vandaag zag ik trouwens een Geisha lopen, super exclusieve bedoeling, het vermaak van een Geisha is alleen voor "high establised" personen weggelegd.
Mijn geld is alweer op en het vinden van een ATM waar ik hier kan pinnen is tot nu toe erg lastig gebleken. Hopen dat ik morgen succes heb, anders moet ik overal met Credit Card gaan betalen, wat een prijzige boel wordt. Ik verbaas mezelf altijd hoe in zo'n korte tijd mijn inboedel kan verviervoudigen, dat wordt aan het eind van de reis weer een hoop terugbrengen naar de tweedehandswinkel…

Vrijdagochtend

Met volle kracht vooruit! In de hogesnelheidstrein 'shinkansen' om van Kyoto naar Nagoya te gaan. Deze trein gaat zo snel dat mijn oren dichtslibben… suizend langs dorpen, een hoop elektriciteitskabels, weilanden, mistige bergen, houten en cardboardhuizen, kwa orde en organisatie niet veel anders dan Nederland.

Afgelopen 2 dagen weer een hoop hoogte en dieptepunten beleefd. soms voel ik me letterlijk van de ene emotie in de andere gesleurd.
Woensdag begon goed, lekker fietsend door Kyoto. Een Russisch- Canadese man sprak mij aan bij een stoplicht, hij was alleen een paar dagen in Kyoto voor een conferentie over global warming. We besloten later die dag voor zijn hotel af te spreken om samen naar een antieke/tweedehands markt ge gaan die alleen 1 keer per maand gehouden wordt. Op weg daarheen kletsten we veel over het leven, zijn werk, de liefde, zijn gezin, het was best gezellig. De markt was ronduit prachtig en het was goed dat ik daar tegen sluitingstijd kwam, anders had ik nog zoveel meer gekocht! Mijn absolute gouden vondst was een oude kimono handgemaakt uit Arimatsu met de shiboritechniek die daar vandaan komt. Minstens een maand werk zit in die kimono, steekje voor steekje handgeknoopt, en na wat onderhandelen mocht ik hem voor 40 euro kopen!
-Wauw die bergen in de mist zijn adembenemend, de conducteur kwam net zeggen dat ik op de verkeerde plek zit, maar ik mag gelukkig blijven zitten, handig om een domme toerist te zijn.-
Na de markt zijn we uiteten gegaan en Yuri (de man) was niet erg assertief met bestellen dus heb ik maar gewoon van alles besteld en gegeten. Mannen met geld komen altijd van pas! Toen weer de laatste trein gemist omdat ik Sake aan het drinken was, en ik had echt geen zin om bij Yuri op z'n hotelkamer te blijven -alle mannen willen toch maar 1 ding- dus maar weer de hele nacht in een internetcafe gezeten. Deze keer baalde ik wel want ik moest donderdagochtend al vroeg weg om Melinde te ontmoeten. Samen zouden we een auto huren om naar een textielkunstenaar in de bergen te rijden; Shindo Hiroyuki.
's Ochtends om 7 uur was ik in het CS-huis, snel gedocht en lichtelijk high van het niet slapen op weg naar Melinda. Daar ontmoette ik haar jeugdvriendin uit Australie die haar een paar weken kwam bezoeken. Melinda was precies wat ik nodig had; Kordaat, had alles al geregeld, sprak vloeiend Japans en kon perfect rijden. Ik kon heerlijk achterin de auto liggen pitten en genieten van het uitzicht, prachtige gekleurde bergen. Na twee uur rijden kwamen we aan in een piepklein bergdorp met riviertjes, een half vergaande tempel, een wild enthousiaste rondhuppelende indigo kunstenaar waarmee we, na een stevige degelijke bruine noodlelunch, een sjaal hebben geverfd in het indigo-bad. Shindo is een groot kunstenaar en musea over de hele wereld hebben zijn werk in hun standaard collectie, zo ook het Stedelijk in Amsterdam en vele musea in de VS. Hij kon dan ook super goed Engels en was heel geïnteresseerd in alles en ons! Zo'n contrast, die luxe grote musea en galleries waar zijn werk hangt, met zijn primitieve werkplek die hij in zijn kleine huisje heeft! Hij heeft er ook bewust voor gekozen te stoppen met lesgeven en te stoppen met het maken van te exclusieve stoffen. Liever werkt hij gewoon dagelijks met zijn handen en heeft hij "Open huis" voor iedereen die langs wil komen.
Mijn meest Zen en essentiële Japan ervaring tot nu toe!

Vrijdagavond, Arimatsu, in de studio van Tsuyoshi Kuno. Shit ik ben zo slecht met namen, en ik heb vandaag Grote Namen ontmoet, maar alweer vergeten, ga het morgen gelijk thuis opzoeken. Kuno schijnt dus ook een mega bekende tradtionele kunstenaar te zijn, hij heeft zijn eigen modemerk en werkt veel samen met grote modeontwerpers. Het is ronduit fantastisch, hij heeft mij de hele dag rondgeleid door Arimatsu en me voorgesteld aan alle kunstenaars in dit dorp! Ik voel me compleet vereerd, deze mensen reizen normaal de hele wereld over om hun werk in de grootste Galleries te laten zien, en ik zit hier gewoon in hun shabby huizen en ateliers, alles oud stoffig en vies, overal verfspullen, lege bierblikjes, ik vermaak me enorm! ik voel me zo snel thuis overal! Waren we net bij een kunstenaar thuis, in een prachtig oud vergaand houten huis, een simpele oude man, overal troep, en kapotte oude voorwerpen. zegt Kuno; "kom we gaan zijn monument in het centrum ook even bekijken". Blijkt er in het hele centrum gigantische sculpturale werken van glas en beton van hem te staan en is hij super bekend om zijn werken!
Mensen zijn zo aardig, vandaag met Kuno een workshop gedaan in Uru shibori, waarbij je ook de stof knoopt, maar deze keer laat je de stof vervilten. Ik krijg ook alles gratis! niet normaal, het moet super dure speciaal gemaakte stof in Japan zijn, die hij speciaal voor deze techniek gebruikt, zegt ie; Knip maar een stuk af, geen probleem! Verder rijdt hij me de hele dag in zijn auto rond naar alle plekken in het dorp, neemt me mee naar een traditioneel theehuis, betaald lunch voor me! Ik heb duidelijk weer het "Prinses Maxima" gevoel. Als klap op de vuurpijl heb ik net een wollen jasje van 450 euro uit zijn eigen modecollectie cadeau gekregen!!!!!!!! Zegt ie; hier pas dit eens, zit het als gegoten, mag ik het houden!!! niet normaal! Zometeen gaan we met zijn 87 jarige moeder (die af en toe Japanse lekkernijen komt brengen) avondeten, daarna brengt hij me terug naar Nagoya vanwaar ik de nachtbus terug naar Tokyo zal nemen. Weer een dag om nooit te vergeten! Waar ik toch overal die gastvrijheid aan te danken heb, is mij een raadsel! Tomoyuki zal een compleet andere ervaring hebben in Amsterdam, waar niemand naar hem om zal kijken, hij zijn eigen haggie moet redden, terwijl ik hier ondergedompeld wordt in gastvrijheid en iedereen elkaar kent, en van elkaar verwacht wordt dat een gast met de grootste zorg behandeld wordt. Via via via kom je hier overal, en iedereen die bezig is op textiel en kunstgebied staat in verbinding met elkaar. Zo vindt iedereen het ook geweldig hier dat ik gister naar Shindo ben geweest, en ik heb gelukkig de textiel bij me die ik gister heb gemaakt. Iedereen wil het zien, alle kunstenaars hebben echt een diepe genegenheid voor elkaar. Zo open!! Nu baal ik wel dat ik geen Japans kan, misschien moet ik toch een klein beetje mijn best gaan doen, dat zal de communicatie nog makkelijker maken, zeker als ik langer op een plek blijf, ik kan niet eeuwig blijven lachen en knikken….

Waarom studeer ik in godsnaam in Tokyo?? Ik ben echt duidelijk veel meer een type voor de traditionele plekken en technieken. Maar goed, ik heb nog tijd, en nog geen terugticket….. wie weet kan ik na Okinawa nog een maand naar Arimatsu gaan om meer Shibori technieken te leren. Ik heb net een Duits meisje ontmoet in een studio in het centrum, die hier 3 maanden is om shibori te leren. Ik ga er ff over nadenken, misschien ga ik thuis spijt krijgen als ik niet volop geprofiteerd heb van alle kennis hier. En het is echt duidelijk dat ik in de toekomst meer met Shibori wil doen, het is geweldig en super veelzijdig!

Vijdagavond, wachtend op de nachtbus in een cafeetje. Kuno heeft me net afgezet bij het station, vreselijk aardig! Natuurlijk gingen we niet bij hem thuis eten maar in een traditioneel restaurant! Ik vroeg me af hoe zijn vrouw het zou vinden dat hij hele dagen van huis is, en zelfs voor het eten niet thuis komt. Maar goed, we hadden het vreselijk gezellig in het restaurant en hij begon zelf over het feit dat hij meer internationale stagiaires wil hebben, en dat zij gratis kunnen verblijven in zijn Residence huis. Hij smeekte me bijna om terug te komen en meer te leren over shibori en samen tot nieuwe initiatieven te komen. Als het aan mij ligt ga ik na mijn Okinawa verblijf gewoon nog een maand naar Arimatsu, volgens mij kan dit een super vruchtbare samenwerking worden! We hadden het over reizen, over textiel, het klikte gewoon hartstikke goed! Ik ga hier zeker over nadenken en dit morgen met de rietveld overleggen. Dan zou ik begin maart terugkomen i.p.v. begin februari…… -wauw ik kreeg net nog even ongevraagd "Japanese noodle soup" aangereikt persoonlijk door de kok, wat een ongelooflijk land is dit toch!- Maar goed, soms vind ik het wel super lastig om mijzelf te profileren als 'designer'. Want wat is een textieldesigner? Daar denken ze hier in ieder geval compleet anders over dan op de rietveld. En dat is vaak best frustrerend. En zie ik mijzelf wel als designer? Het word mij steeds duidelijker dat ik mezelf in de toekomst meer als "schakel" persoon zie, iemand die veel reist, initiatieven opzet en kennis uitwisselt en vergaart. Dus ik probeerde onder het eten ook bij Kuno te testen hoe flexibel hij in zijn hoofd is als hij het over deze uitwisseling heeft. Maar het leek erop dat we ondanks onze taalbarriere compleet op 1 lijn zaten! Het is grappig hoe snel de tijd gaat als je goed op je plek zit. Zo gaat mijn tijd op de Rietveld als een wervelwind voorbij en vind ik het haast jammer dat ik volgend jaar al afstudeer. Zometeen alles laten bezinken in de nachtbus en morgen maar een beetje een rustdag inplannen…..



Nu thuis en tijd om te slapen, dromend over alle mooie ontmoetingen,

kus elize

Kuno's website over zijn modemerk Atsumari en Shibori;
http://shibori-zome.com/atsumari/