Tokyo contemplatie tussen de herfstbladeren

Donderdagmiddag

Beetje grieperig op deze stralende herfstdag! Ik moet de hele tijd niezen en voel me beetje warm. Even geen les vanmiddag, maar naar huis gegaan en heel veel ginger-citroen thee gemaakt. Aan gezien de stroom is uitgevallen thuis (het wordt steeds primitiever, geen stoom en internet) moest ik van mezelf lekker naar buiten om even in de zon te zitten. Na een bord pompoenpuree en een sinaasappel heb ik mijn fiets gepakt en ben aan de kant van de rivier gaan zitten. Terwijl ik de warme herfstkleuren aan het bewonderen was, hoorde ik plots; Konnichwa! uit de bosjes. Een lieve vrouw met een vissershoedje en een minuscuul stadshondje kwamen tevoorschijn. Ze bleek "stesko" te heten en had 6 jaar in Duitsland gewoond. Haar engels was super goed en haar Duits nog beter, ze woont hier om de hoek. Spontaan hebben we nummers uitgewisseld en binnenkort ga ik bij haar en Francois (het hondje) op de thee! Tevens heeft ze me uitgenodigd om mee te gaan naar haar buitenhuis ergens bij een ' hotspring' in de buurt. Wat een waardevolle, spontane ontmoeting!
op school heb ik de draad weer enigszins opgepakt, al voelt het alsof ik me continu moet excuseren dat ik niet in hetzelfde tempo werk als de anderen. Ik loop met alle lessen een beetje achter, dit ook omdat ik soms simpelweg even wil nadenken over wat ik aan het doen ben. Helemaal nu ik fysiek niet in topconditie ben moet ik heel goed naar mijn lichaam luisteren en niet vergeten dat ik hier voor mezelf ben, niet om iedereen tevreden te stellen. Shit, alweer half vijf en ik moet werken vanavond, snel de trein pakken!


Over mijn batik-taalproject;

27-09-2012 Words

Klanken suizen door mijn oren. Woorden, symbolen waarvan ik het begin noch einde ken. Aan elkaar gebreide lijnen, patronen die in elkaar overvloeien, composities die zich vormen zonder betekenis. Zonder inhoud enkel vorm, enkel klank. Een dag, een dagelijkse dag, uit het leven van alledag hier in Tokyo, Zoveel symbool, verticaal en horizontaal, taal, en richtingen op en neer heen en weer als een vanzelfsprekendheid die voor mij zo loos lijkt. Het waarom? is al niet belangrijk meer, antwoorden op vragen zal ik niet krijgen. Vraagtekens galmen door in een bodemloze put. Oppervlakte met zoveel diepte, geluid met zoveel stilte, communicatie met zoveel lagen. Lagen en lagen taal, een brei, een soep, onherkenbaar, onverstoorbaar, ik probeer het te vangen.

Vrijdagnacht 1:00 am in de MacDonalds

Shit shit shit, blijkbaar zat ik in de verkeerde laatste trein ergens naar Keio hachioji i.p.v. Hashimoto station. Ik zit 15 km, verderop en een taxi kost 6000 yen=60 euro. De eerste trein gaat over 5 uur en de MacD. is gelukkig de hele nacht open. Ik ben kapot, en heb zojuist besloten ontslag te nemen. Eerste wat ik doe als ik in de buurt van internet ben. Ik zat net te denken om te gaan liften, maar dat hele concept liften kennen ze hier volgens mij niet. Eerst maar ff mijn burger opeten en dan bedenk ik wel wat ik ga doen…..

…oh ik heb even helemaal genoeg van Japan, ik ben veels te direct voor dit land, net mijn Macbuurman gevraagd of er een internetcafe in de buurt is. Eerst zei hij nee, maar zoals wel vaker hier gebeurt moet je gewoon een minuutje stil wachten en dan komt er vanzelf een antwoord. Zo bleek hij ineens precies te weten waar er een internetcafe is. Ik heb net de vetste burger ooit gegeten druipend van het vet met super veel mayo terwijl ik me net had voorgenomen gezonder te eten. Dat doet avondwerken ook met je; ongezond eten, nog een reden om ontslag te nemen. Mijn kont is zo gigantisch geworden dat ik niet eens meer in de spiegel durf te kijken.
Oke, nu opzoek naar het internetcafe..

….check gevonden. Oude computer is nu aan het opstarten, het duurde natuurlijk weer een eeuwigheid voordat ik überhaupt een computer toegewezen kreeg. Na een hoop formulieren en officiële documenten ingevuld te hebben, en veel lange pauzes voordat ik antwoorden kreeg, heb ik nu een pas waarna ik eindelijk kan computeren. Mijn geduld met die Japanners begint op te raken, en dat voelen ze volgens mij….

3:45 am
Zo, mijn laarzen uitgedaan, de gratis softijsmachine ontdekt en Will is online vanuit LA. Toch niet zo'n erge koude nacht als ik had verwacht. Dit internetcafe begint al aardig als thuis te voelen, gangen vol manga DVD's, een paar verloren zombiegasten achter de flipperkastmachines en een hoop gratis koffie en ijs, mede dankzij het feit dat internet de hele tijd vastloopt is het alweer kwart voor vier 's nachts en gaat de eerste trein al over een uur. Eigenlijk is dit de meest relaxte Tokyo ervaring tot nu toe! Misschien moet ik vaker de verkeerde trein pakken!

4:15 am
Nog maar een kop koffie dan….
Er loopt hier ook een oude gast met een sikje rond die al uren met een doekje hier en daar dvd's aan het poetsen is en af en toe zijn schoen over het tapijt veegt alsof ie in de poep heeft gestaan. Als je hem wat vraagt kijkt ie heel serieus en wijst vervolgens naar de muur. Wat een heerlijke geflipte omgeving! Het zou zo een begin van een horror kunnen zijn, waarom is niet heel Tokyo zo relaxed???!!

5:45 am
yess ik ben thuis maar nu klaar wakker!! hier mijn ontslagbrief;

"Hi tomoko!

Shit, I had the wrong last train and just got home six in the morning. But the fact is I'm quitting the job.

I'm sorry, I love to do it, but its ridiculous, I got 10000 yen for 5 or 6 times I was there, minus 6000 yen for the train, so almost nothing is earned. It's really not worth my time,

but I think you're great!!  elize"


ik ga nu proberen te slapen!!

Zaterdagavond

Hele dag in bed gechilled…. realiserend waar het om gaat in het leven, en dat ik blij moet zijn met mezelf en al het goeds. Deze nieuwe blije gedachte werd net gelijk de grond ingeboord toen ik bovenkwam en weer een hele preek kreeg van Kaeru dat ik de keuken beter moest schoonmaken. Dat zegt hij dan, nadat hij de hele keuken net geboend heeft dus kan ik het dan ook niet meer doen….Het was alweer ff geleden dat ik een preek had gekregen dus ik verwachtte al iets dergelijks. Nu een chocoladecake in de oven die ik aan hem zal geven. Het lastige blijft dat hij mijn slordige gedrag als een persoonlijke belediging ziet, en mijn vanzelfsprekendheid waarmee ik in dit huis woon als disrespectvol en ondankbaar gedrag. Het feit dat ik de Japanse cultuur niet op handen draag is voor hem een groot raadsel.


Maandagmiddag

Wow, de herfst is nu echt op z'n mooist! Stralende zon en een kleurenscala die ik alleen van plaatjes ken. Zoveel intenser zijn de geel rood en groene tinten dan in Nederland, alles lijkt nu nog meer op een filmset, maar deze keer van een romantisch drama i.p.v. futuristische actiefilm. Dit is echt het weer om hele dagen buiten te zijn, al wordt het rond half 5 super koud als de zon weggaat. Om 5 uur is het dan ook al pikdonker. Het is geweldig dat ik volgende week naar Kyoto ga, deze oude traditionele stad in combinatie met de herfst in volle bloei moet ronduit prachtig zijn! Ik heb een adres geregeld via couchsurfing waar ik kan blijven slapen, zal zo die gast nog even mailen voor de zekerheid. En verder kreeg ik gister een mail van mijn docent dat ze heeft geregeld dat ik een Japanse textielartist kan bezoeken ergens ver in de bergen waar hij zijn studio heeft! Tevens heeft ze geregeld dat er een meisje van de Universiteit in Kyoto met me meegaat voor de taal! Sjezus, soms moet ik inderdaad maar iets meer respect hebben voor Japanners!

Helaas voel ik me nog wel een beetje ziek maar vandaag wel de hele dag op school geweest. Iyanaga, mijn docent voor de meeste vakken, begint lichtelijk overspannen te raken doordat ze zoveel moet lesgeven en elke dag om 5 uur 'ochtends opstaat om voor haar gezin te zorgen. En dan vraag ik ook nog een hoop aandacht doordat ik niet haar reguliere lessen volg maar mijn eigen plan trek en haar kennis nodig heb over Shibori. Maar goed, zolang ik rustig blijf doet zij dat hopelijk ook, al zie ik haar enkel voorbij flitsen in de gangen, rennend en wild zwaaiend met haar armen vol textielbenodigheden, om hier en daar een kreet in de klas te geven en vervolgens weer weg te snellen. Lijkt me goed voor haar om ook eens gewoon pauze te nemen, maar "pauze" is volgens mij niet te vertalen in het Japans….. I.p.v. een mail afsluiten met; Have fun, Good luck, All the best, zeggen ze hier; "work hard". Geen pressure hoor, geen pressure…..uhum.


Dear Elize,

Next class will be on Friday.
I will see your weaving.

Banana woman is Hiroko Takano!

Work hard!!

yuka

Woensdagmiddag, op het balkon in de stralende zon

Zo die zon zal wel zo'n beetje het enige zijn wat ik echt ga missen van Japan! Het is hier na elke regenbui gelijk stralend prachtweer! Gister had ik voor de lunch afgesproken met een Braziliaanse gast die hier zijn PhD thesis in Tama University aan het schrijven is over textiel. Ik kon me moeilijk een voorstelling maken van een toegepaste kunstvorm in combinatie met het promoveren, maar zijn studio/kantoor was prachtig 50-50 verdeeld in enerzijds boeken, documenten all over the place, anderzijds meters en meters gedrukte textielrollen. De lunch liep uit tot een hele middag, uren hebben we gepraat over de Japanse cultuur, zijn werk, mijn worsteling met het vinden van mijn plek hier, zijn uitdrukking daaraan, en natuurlijk Brazilie en Nederland. Ik heb hem de website laten zien "Etno Botanica" waar ik enthousiast over ben en hij wil me meer dan graag helpen daar een stage te krijgen als ik besluit dat te doen. Hij leeft nu al bijna zo'n 6 jaar op de campus, en studeert in maart af. Tama voelt onder de hand als zijn thuis, het zal dan ook gek voor hem zijn in maart alles achter zich te laten. We hebben lang gepraat over het feit dat ik soms jaloers ben op de Japanners en de simpliciteit waarmee zij gewoon de ene na de andere textiel produceren. Tegelijkertijd mijn blokkade dat ik niet zomaar textiel kan maken. Het heeft hem ook lange tijd gekost om een middenweg te vinden en te kunnen profiteren van de textielkennis van Tama en de research die hij zelf doet. Zijn studio is als een "In between space". Ik begin ook steeds meer te voelen dat mijn verblijf van 3-4 maanden zo kort is, enkel mogelijk om een impressie te krijgen van het leven hier, en veels te kort om echt mijn eigen plek te creëren en hier vorm aan te geven. Het is alleen maar proeven, zien, observeren en meenemen. Waarschijnlijk realiseer ik me thuis pas hoe ik alles een plek kan geven en welke elementen ik in de toekomst kan inzetten. Maar zoals alles, je weet nooit hoe ervaringen in de toekomst weer terug op je pad komen, vaak lijken ervaringen losse puzzelstukjes die soms jaren verdwaald onder de tafel liggen, maar dan toch precies de missende stukjes blijken te zijn op het moment dat je ze echt nodig hebt. Misschien gaan we binnenkort samen naar de tentoonstelling van Ernesto Neto, die nu een expositie heeft in Tokyo, ik heb veel over zijn werk gelezen maar nog nooit ervaren!

Mijn buurman is weer hard aan het tuinieren terwijl ik hem gade sla vanuit het balkon! Ik ben natuurlijk ook de enige die in de zon zit, aangezien japanners erg gesteld zijn op hun witte teint.

Vanavond afgesproken met Setsko, de vrouw van de rivierontmoeting, voor een dinner bij haar thuis! Geweldig!


Dikke kus vanuit zonnig Tokyo!