too much whisky

Donderdagochtend.

Toch besloten om niet naar Japanse les te gaan, aangezien ik dan weinig tijd overhoud om naar het Folklore Museum te gaan waar nu een tentoonstelling is over Bingata kimono's. Het is weer anderhalf uur met de trein en dan nog een stuk lopen. Door die enorme afstanden hier, kom ik bijna nergens.
Vanochtend mijn eerste confrontatie gehad met mijn huisgenoot. We stonden allebei op en ik begon de afwas te doen. Toen kwam hij met een heel verhaal over hoe belangrijk het was dat ik de afwas goed deed, over de keuken die we met z'n 3-en moeten gebruiken, over de schaaltjes en welke van hem en van Hyama waren, over de messen en hoe ze in hun rekje moesten, etc. Blijkbaar maak ik niet goed genoeg schoon….. En het lastige is dat Kaeru dan met z'n translaterapp komt om het woord 'Compassion' te laten zien, in zijn ogen is het niet goed schoonmaken van de vaat een teken van weinig compassion…. ik begrijp het wel al heb ik er wel moeite mee. Ik ben niet meer gewend op deze manier met mensen samen te leven maar ik zal mijn best doen om me aan te passen. Als ik heb gekookt vraag ik ook altijd of zij ook willen eten, en dat doen ze dan ook wel, maar tegelijkertijd moeten ze altijd vreselijk lachen om wat ik sta te koken. Kaeru vindt het maar een rommelige boel, zegt ie. Ademen, elize, ademen…..


Zondag

uhhhaaawwwbluuuuu, mega kater! mijn ingewanden voelen alsof ze binnenstebuiten worden gekeerd! fuck die whisky hier, echt niet chill. Gister werd ik uitgenodigd om met de Amerikaanse studenten mee te gaan naar een karaoke bar in Shinjuku. Weer ruim een uur met de trein en op Shinjuku aangekomen keek ik mijn ogen uit! Hordes stromende mensenmassa's kwamen mij tegemoet, een scala aan lichtjes, kleuren en geluiden. We zigzagten door de straten om bij een trap uit te komen met 1 of ander megamonster op de gevel. Alsof we een kermisattractie binnen gingen…… ik hou even op met schrijven want mijn maag laat het niet toe…

zondagavond…….. ik word langzaam weer een beetje mezelf….Ik heb me strompelend naar de supermarkt begeven om daar verse sushi te halen. Dat deed me goed… Gister dus die karaokebar. Na binnenkomst wordt je dan met je groepje in 1 of ander kamertje geloodst wat meer op een kantine lijkt dan een sfeervolle uitgaansgelegenheid. Vervolgens liggen er twee microfoons in plasticzakjes op tafel en een aantal boeken met liedjes. Aan de muur hing een telefoon waar je voor 3000 yen(30 euro) onbeperkt je bestellingen mag doen. Vandaar die kater…. Ik was dus op pad met die Amerikanen, maar die mensen kunnen dus echt niet drinken, waardoor ik het gevoel had dat ik voor 20 mensen moest drinken. Maar eigenlijk is de whisky gewoon hartstikke lekker hier. En ja, wat moet je anders doen, zittend in een kantine met TL verlichting terwijl mensen in de microfoon aan het blèren waren? Drinken dus. Ik had veel lol met Hugo, ook 1 van die studenten maar hij was oorspronkelijk een Fransman. Op een gegeven moment zijn we buiten de straat op gegaan en als een gek door alle straten gaan rennen, mensen van allerlei nationaliteiten, reclames, heel veel hostessbars, verkeer, en allerlei gekkigheid aan ons voorbij flitsend! Tokyo is zo compleet bizar en zo los van alles wat voor mij realiteit is, dat ik soms niet geloof waar ik ben. Toen het tijd werd om naar huis te gaan ging het mis, we moesten met de trein…. Ga maar eens anderhalf uur in een schommelende trein zitten met een maag vol whisky en gefrituurde vis! Ik was nog geen 3 seconde uitgestapt of mijn kots vloog al over het perron. Gelukkig kreeg ik snel een zak aangereikt. Hugo heeft me helemaal naar huis gebracht, water gegeven en alles! Ik moet die gast morgen echt goed bedanken! Ik hoop dat ik met hem vrienden kan worden want ik heb echt behoefte om te lachen en alles te kunnen relativeren. Bij thuiskomst kwam mijn treinpas uit mijn BH waar we 10 minuten naar gezocht hadden op het station, en tevens een business card van ene Austin Power van een Casablancaclub……jaja. Voorlopig geen alcohol en treinen meer voor mij! Ik blijf wel lekker een beetje rondfietsen in mijn eigen rustige en kindvriendelijke buurt.


woensdagmiddag in de computerwerkplaats

Internet doet het thuis al een paar dagen niet, dus ik ben veel op school. Vanochtend had ik een geweldige lecture van Prof. Daido (een super lieve vrouw) over Japanse Mind. Aangezien die Amerikaanse studenten hier hun eigen design project doen, is er van alles georganiseerd voor hun om te leren van de Japanse cultuur. Ik maak daar gretig gebruik van en volg dus hier en daar lessen met hun. Vanochtend was geweldig. Prof. Daido heeft een Ierse man en samen hebben ze een tijd in de VS gewoond. Zelf is ze van oorsprong Japans en ze is uitermate goed in het verwoorden van cultuurverschillen en gewoontes. Ik heb wat aantekeningen die ik ook zal posten. Zo'n lecture geeft me veel inspiratie om weer nieuwe ideeën te ontwikkelen. Aangezien ik bijna geen intellectuele uitdaging heb tijdens mijn textiellessen, -het gaat alleen om techniek-. is zo'n ochtend echt super fijn en ik zal me vanmiddag inlezen over kleur. Morgen heeft Prof. Daido ook een excursie gepland naar een timmerman, waarna we naar een tempel in de bergen gaan en een vuurritueel mogen aanschouwen. Ik ben echt blij dat ik mag aanhaken en participeren. Ik sprak gister met een andere exchange student uit Zweden, Mikel, maar hij doet verder niet mee met de Amerikaanse studenten en loopt een beetje te mopperen dat er niks voor hem is georganiseerd. Ik reageer gewoon overal enthousiast op waardoor ik overal voor uitgenodigd word.
Afgelopen nacht heb ik voor het eerst een beetje diep geslapen. Ik heb gister lekker cake gebakken en mijn kamer heringericht waardoor het 1 en ander wat knusser is. Donderdag heb ik een tweedehands winkel in de buurt ontdekt, waar ik voor een paar euro oude polyester kimono's heb gekocht, om er kussenslopen van te naaien. Om hier in Tokyo mijn projecten te doen voelt een beetje als fulltime in het Amsterdamse Bos of Wongema zijn (eerdere projecten). Dan geen week, maar een paar maanden. Dat verklaart ook mijn stress en licht slapen, normaal kom je na een dag school thuis maar hier voelt het als continue activiteit. Ook voel ik ergens wel de druk dat ik een soort van vertegenwoordiger ben van de Rietveld. Ze verwachten van mij andere gedachtegangen, wat ik natuurlijk ook heb maar ik heb niemand om daarover te praten. Waardoor ik een soort van researcher ben. Ik observeer, ik aanschouw, ik leg vast. Het is best eenzaam aangezien ik dan in mijn eigen gedachtegangen vast kom te zitten. Of in ieder geval de lat hoog leg voor mezelf, misschien te hoog. En dan zie ik om me heen tientallen studenten die de mooiste textielprints produceren alsof het brood eten is. En tegelijkertijd heb ik helemaal geen behoefte om ook mooie textielprints te produceren. En ze hebben hier zoveel kennis, zoveel technieken, zoveel opties, zoveel wat ik nog niet weet, dat het soms moeilijk is mijn eigen koers en rust te bewaren. Dus, het zal goed zijn om morgen naar de bergen te gaan.

Oh ja, en die tyfoon en alles…. er was zondagavond alleen heel veel wind en regen. Morgen kan er weer een tyfoon zijn, is een beetje onduidelijk allemaal…

Nieuw filmpje over banana paper; http://www.youtube.com/watch?v=Vcfg3dqygXI&feature=youtu.be

kus voor jullie!!! elize